قاضی ابو القاسم، عبیدالله بن عبدالله بن احمد معروف به حاکم حسکانی از علمای بزرگ قرن پنجم هجری و از شخصیت‌های برجسته علمای اهل تسنن و پیرو مذهب حنفی بود. وی کتابی در فضایل اهل بیت علیهم السلام به نام " شواهد التنزیل لقواعد التفضیل فی الآیات النازلة فی اهل‌البیت صلوات ‌الله‌ و‌ سلامه‌ علیهم " نگاشته است .
حدیث زیبایی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از تکلم پیامبر صلی الله علیه و آله در شب معراج با خداوند علی اعلی.در این کتاب آمده است که دلالت بر ذکر نام مبارک امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام در قران کریم دارد .
رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرمایند: آن شب كه مرا به معراج بردند، جبرئيل مرا با بال راست خود حمل كرد و به من گفته شد كه چه كسى را جانشين خود براى اهل زمين قرار دادى؟
گفتم: بهترين اهل آن، علىّ بن ابى طالب علیهما السلام و برادرم و دوستم و دامادم و پسرعمويم را.
گفته شد:ای محمّد!
آيا او را دوست دارى؟
گفتم: آرى اى پروردگار جهانيان وسپس  به من گفته شد: او را دوست بدار و امت خود را به دوست داشتن او امر كن، همانا من على اعلى هستم و نام او را از نام هاى خود مشتق كردم و او را علی نامیدم .
پس جبرئیل فرود آمد و عرض کرد: خداوند بر تو سلام مى رساند و به تو مى گويد: بخوان. گفتم: چه بخوانم؟ گفت: (وَوَهَبْنَا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنَا وَجَعَلْنَا لَهُمْ لِسَانَ صِدْقٍ عَلِيًّا)  و بخشیدیم به ایشان از جانب رحمتان و قرار دادیم برای ایشان لسان صدق که علی(عليه السلام) است.

منابع:
سوره مبارکه مریم، آیه۵۰
شواهد التنزیل(حاکم حسکانی): ج۱، ص۴۶۳

متن روایت:
قالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‌ لَيْلَةَ عُرِجَ بِي إِلَى السَّمَاءِ حَمَلَنِي جَبْرَئِيلُ عَلَى جَنَاحِهِ الْأَيْمَنِ- فَقِيلَ لِي: مَنِ اسْتَخْلَفْتَهُ عَلَى أَهْلِ الْأَرْضِ فَقُلْتُ خَيْرَ أَهْلِهَا لَهَا أَهْلًا: عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ أَخِي وَ حَبِيبِي وَ صِهْرِي يَعْنِي ابْنَ عَمِّي‌  فَقِيلَ لِي: يَا مُحَمَّدُ أَ تُحِبُّهُ فَقُلْتُ: نَعَمْ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ. فَقَالَ لِي: أَحِبَّهُ وَ مُرْ أُمَّتَكَ بِحُبِّهِ، فَإِنِّي أَنَا الْعَلِيُّ الْأَعْلَى اشْتَقَقْتُ لَهُ مِنْ أَسْمَائِي اسْماً فَسَمَّيْتُهُ عَلِيّاً، فَهَبَطَ جَبْرَئِيلُ فَقَالَ: إِنَّ اللَّهَ يَقْرَأُ عَلَيْكَ السَّلَامَ- وَ يَقُولُ لَكَ: اقْرَأْ. قُلْتُ: وَ مَا أَقْرَأُ قَالَ: وَ وَهَبْنا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنا، وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِيًّا.