پرندگان جهان، پیوند برادری‏ تان را بر درختانی بی‏ شمار، به ترانه نشسته ‏اند. یا محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ! این دست های مهربانی تو است که امروز، دستان معصوم و جوان‏مرد علی علیه‏ السلام را به اتحاد می‏خواند؛ آن‏چنان‏ که از پس این اخوت مبارک، خورشیدهای بسیار، متولد خواهد شد.
اینجا بهار، با چمدان‏ های شکوفه و باران آمده است تا عشقی چنین مقدس، سرزمین حجاز را جاودان سازد. امروز آسمان، شکوهمندتر از همیشه، غرور آبی ‏اش را به رخ زمینیان می‏کشد.
ترنم وحدت
از تقویم ‏های زمین، بوی اتفاقی خجسته می‏ آید. عقربه‏ ها چرخیده ‏اند و دنیا روی ساعت عاشقی مکث کرده است. امروز، دو رود خروشان، دریای یگانگی را به سمت افق های آبی‏ تر، تجربه می‏کنند.
امروز، فرشتگان بر طاق نصرتی از ستاره، ثانیه‏ های اتفاق را عود می‏سوزانند و دف می‏زنند.
امروز، نبوت، شانه ‏های عزیز امامت را تکیه ‏گاه می‏شود و کوچه‏ های مدینه، در بارقه ‏های مترنم وحدت، غوطه می‏خورند. امروز سراسر نوید است و نور و بشارت.
چه بیم از زمستان، اگر...
وقتی که ستاره ‏ها تکیه بر شانه ‏های یکدیگر، کهکشان می‏شوند، بی ‏شک نفس ‏های هیچ شبانه ‏ای عروق روشنشان را تسخیر نخواهد کرد. حالا که رسول مهربانی ‏ها، به روی چشمان آبی علی لبخندی جاودان زده، حالا که عشق در تار و پود علوی بهار بیتوته کرده است، چه بیم از زمستان‏ های پیشِ رو که خورشید، همیشه از گردنه ‏های برفی، مصمم ‏تر طالع می‏شود. امروز بارانی از سپیده و نور، جان‏ هایمان را در می‏نوردد و زمین، سایه ‏سار بلند یکی شدن را به شور می ‏نشیند.

معصومه داوود آبادی

نوشتن دیدگاه