نخل‏ ها، کل می‏کشند، خورشید پا برخاک می‏گذارد و بهار، با پیراهنی از شکوفه از راه می‏رسد.
زمان، از حرکت می‏ ایستد و زمین، زیباترین لحظات را پای‏کوبی می‏کند.
فرشته ‏ها، با بال‏هایی از بلور، زیر گام‏ هایشان نور می‏پاشند و کوثر در جاریِ جریان زمان، از بهشت، مشتاقانه سرازیر می‏شود.
پروانه‏ ها، به پنجره‏ های بسته بال می‏کوبند تا راهی به نور، به پرواز و به روشنایی بیابند و هزار فانوس در دست ‏های ملایک، مسیر عبورشان تا افلاک را روشن می‏کند. ذوالفقار جوانه می‏زند و هزار شکوفه از سر شاخه‏ های دستان تاریخ که به شکرگذاری بلنده شده ‏اند، بوی بهار می پراکنند.
یاس‏های کبود بر نیام ذوالفقار می‏ پیچند و بالا می‏روند و آسمان با همه ‏ی عطش، در چشم ‏هایشان خلاصه می‏شود. بوی سرشار سیب و یاس، فضا را پر می‏کند و شهر، دست افشانِ زیباترین اتفاق ممکن است.
حس می‏کنم در آسمانم ماه می‏خندد     انگار چشمانِ رسول اللّه‏ می‏خندد
روشن‏ترین تلاقی آیینه و آب، در آوازهای روشن شهر زمزمه می‏شود و دو بهار، توأمان، در فصلی گم شده در تاریخ، از راه می‏رسند و باهم پیوند می‏خورند.
فاطمه علیه السلام دستان ابرمردی را در دست می‏فشارد که شب‏ها در کوچه‏ های بی‏ پناهی، پشت درهایی که گل میخ غربتش را بانویش خوب می‏فهمد، نان و رطب پخش می‏کند.
و علی علیه ‏السلام دست بانویی را در دست دارد که دسته‏ ی دستاس رنج را می‏چرخاند و گهواره‏ ی خالی فرزندش را در نظر مجسّم می‏کند که در ابرها کم‏رنگ می‏شود.
پیوند خجسته ‏ای که سال ‏های درد را در سر می‏ پروراند و هنوز نخل‏ های سوخته، کل می‏کشند و چاه با دهانِ راز دارش هزار سلام و صلوات می‏فرستد و هنوز ملایک، دست افشان این واقعه‏ ی زیبایند.

حسین هدایتی

نوشتن دیدگاه