آبروى زمين و آسمان‏ها را در سپيدى پيراهن بخت، ملائك به حجله مى‏ برند؛ امشب، دو درياى بى‏ كران به هم مى‏ پيوندند و در اين وصل بى‏ مانند، همه اقيانوس ‏هاى عالم، انگشت به دهان‏ اند... خداوند از ازل، آغوش مهر اين دو عصمت بى‏ پايان را براى يكديگر خلق كرد و دامان پرستاره ‏شان را به اميد هم آفريد.
امشب، مقدر سال‏ها پيش رقم خورده هستى اتفاق مى ‏افتد و خشنودى خداوند را كروبيان پاى ‏كوب خواهند ديد...
اين دو گياه مهر، در سايه‏ سار درخت رسالت، عشق و ادب و توحيد را تلمّذ كردند و هر دو، دست در دست هم نهادند تا سلاله رسول، بى ادامه نماند.
هم نفس «هل اتى»
عفّت بى‏پايان روزگار؛ ام‏ ابيها! امشب كه تو همسر صاحب ذوالفقار مى‏شوى و عروس خانه ابوتراب، امشب كه از آغوش پيامبر به خانه امام مى ‏روى، همه زنان عالم به "توى" پاكدامن سعادت‏ پيشه رشك مى ‏برند.
امشب كه على كليد خانه‏ اش را در دستان تو مى‏ گذارد و تو، همه نه سالگى رنج كشيده ات را به او تكيه مى‏ دهى، امشب كه نامت را كنار نام مرتضى، در آسمان بر تخت مى ‏نشانند، چادر سفيدبخت تازه عروست را بر سر همه عالم بكش تا رايحه وصال تو با آفتاب، كائنات را خجسته كند.
خوشا به حال "كوثر"ى كه هم نفس "هل اتى" مى ‏شود!
خوشا به حال حيدرى كه دستان محبوبه حق را در دست خويش مى‏ گيرد! خوشا به حال "شجره طيبه" اى كه از اين وصل معصوم، سر بر مى ‏آورد و تا ثريا قد مى‏ كشد.

سودابه مهيجى

نوشتن دیدگاه