مقاله ها

سحر برای دمیدن، شتاب می‏گیرد     ***     شتاب از قدمِ بوتراب علیه ‏السلام می‏گیرد
به آسمان که نظر می‏کنی، پریشان است    ***     به هر کران که نظر می‏کنی، پریشان است
چه اتفاق مگر، در کمین شیر خداست    ***     که لحظه‏ های زمین مبتلای ثانیه‏ هاست
چرا نوای علی علیه‏ السلام ، جان گداز می‏ آید    ***    چرا به ذهن زمین، مثل راز، می ‏آید

با قدم‏ هایی که جهانی بُهت و اندوه و شادی در خویش نهان داشته، حرکت می‏کند و ذره ذره هستی، در شهودی کامل، مولا را متوجّه خطر می‏کنند؛ گویی نمی‏دانند که حضرت، سال‏هاست از وقوعِ آن باخبر است!
آی مرغابی‏ ها! شما از عشق چه می‏دانید؟!
شما از وصل محبوب، چه خوانده ‏اید؟! آی محراب‏ های گوشه‏ نشین! آی ستون‏ هایی که حتی به اندازه «اُستُن حَنّانه» نیستید!
امروز، مرثیه عشق، به اوج بیان می‏رسد و آفتاب، عظمت خویش را با نماز قسمت خواهد کرد!
کسی به غیر علی علیه‏ السلام ، پی نبرده بر دل راز     که می‏رسد به طلب، عاقبت میان نماز!
از کعبه تا محراب؛ آه، که شکوه از دنیا باید داشت که سِفلگان، به دامان می ‏پرورد؛ نامردمانی که حتی مردِ بی ‏سلاح را، آن هم در نماز، آن هم در سجده! به شهادت می‏رسانند!
اف بر تو ای دنیا، اف! با این مردواره ‏های نامردت!
با این کوفی تباران بدتر از شامی ‏ات!
چه مردمان پلیدی که نان او خوردند     ولی به خانه خود، دشمن از قفا، بردند!
فراوان مباد اشعث بن قیس ‏ها؛ که هنوز بوی خیانتشان از کوچه‏ های تاریخ می‏ آید! تیره ‏گون باید روی قومی که قدر آفتاب ندانند!
محراب است و تبسّم‏ های خونین علی علیه ‏السلام !
محراب است و پژواکِ فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَه!
محراب است و نماز خون؛ آرمانی که مولا به خاطرش از تمامی هستی خود گذشت. فریاد حضرت جبریل علیه‏ السلام ، سکوت آسمان‏ها را می‏شکند و بُهت ملایک را به شیون بدل می‏کند!
کاسه‏ های شیر را می ‏آورند، امّا چگونه عاشقی، بی‏ جمال دوست، روزه عشق بشکند! بگذار شیر از آنِ دشمن باشد که تمام عمر، جز تلخی کینه ننوشیده و دل سیاهش، جز شب، به سپیده ‏ای ایمان نیاورده است!
این رسم علی علیه ‏السلام ست؛ علی علیه ‏السلام میهمان‏ نواز است؛ امیر بنده نوازی که در کارگاه آفرینش، شبیه و نظیری ندارد! اَلسلامُ عَلَیْکَ یَا اَوَّلَ مَظلومِ الْعَالَم!
مولا جان! گویی صدایت هر لحظه در دل آفاق طنین می‏ اندازد، که: «اگر سخن بگویم، می‏گویند: بر حکومت حریص است، اگر سکوت کنم، می‏گویند: از مرگ می ‏هراسد، هرگز! من و ترس از مرگ؟! پس از آن همه جنگ‏ها و رنج‏ های گوناگون! به خدا سوگند که علاقه فرزند ابی طالب علیه ‏السلام به مرگ، بیش از علاقه کودک به «شیر» مادر است!»
... و اولین صبح‏گاه شب قدر، با شتاب هر چه تمام ‏تر رسید و بشارت وصل مولا علیه ‏السلام را با اولین پرتوهای خورشید، به تمامی هستی رسانید.
گویی هنوز در بُهت سخنان ناگفته مولا، تاریخ غوطه‏ ور است!
و آسمان در انتظار رمز گشایی از آفاق نورانی نهج ‏البلاغه!
الهی! به حق مولانا امیرالمؤمنین حیدر علیه ‏السلام ، معرفتِ شناخت حضرت را به ما بیاموز.

سید علی ‏اصغر موسوی

نوشتن دیدگاه