شب بیست و یکم
علی کوچولو لباس ‏هایش را می‏پوشید تا همراه مادر و پدر برای مراسم احیاء شب قدر به مسجد محل برود. او از مادرش پرسید: «مادر! آیا امشب فقط شب قدر است؟» مادر با مهربانی گفت: «نه پسرم! امشب، هم دومین شب از شب‏ های پُر برکت قدر است و هم شب شهادت امام اول ما مسلمان‏ها، حضرت علی علیه ‏السلام .» حالا دیگر علی کوچولو می‏دانست برای چه باید لباس سیاه به تن کند.
شب احیاء
علی و پدرش تمام شب را در مسجد دعا و قرآن خواندند و تا سحر بیدار ماندند. آنها همراه بقیه مردم هیأت، برای شهادت امام علی علیه ‏السلام گریه کردند، سینه زدند و نوحه خواندند. در آخر هم با به سر گذاشتن قرآن‏ها و دعا خواندن، مراسم احیاء تمام شد و به خانه برگشتند. بعد از خوردن سحری و خواندن نماز صبح، به رختخواب رفتند؛ اما علی کوچولو فکر می‏کرد: «امام علی چه کسی بوده که اینقدر مردم دوستش دارند».
امام علی علیه‏السلام که بود؟
علی کوچولو از مادرش پرسید: «مادر! امام علی علیه ‏السلام که بوده که مردم اینقدر دوستش دارند». مادر با لبخندی گفت: «پسرم! امام علی علیه ‏السلام امام اوّل ما مسلمان‏هاست بقیه امامان ما فرزندان حضرت علی علیه السلام و حضرت زهرا علیه السلام هستند. حضرت علی علیه ‏السلام در تمام سال‏های زندگی‏ اش به فکر همه محرومان، فقیران، نیازمندان و فرزندان یتیم و بی‏پدر بود. تمام ثروت خود را صرف کمک به آنها می‏کرد. امام علی علیه ‏السلام بزرگ‏ترین و بهترین مرد روی زمین است. همان طور که پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله فرمودند: «علی بهترین آفریده ‏هاست». این امام بزرگوار را «ابن مُلْجَم مرادی» در شب نوزدهم ماه مبارک رمضان، در هنگام نماز صبح در مسجد شهر کوفه با شمشیر زهرآلود زخمی کرد. محراب نماز با خون علی علیه ‏السلام رنگین شد. بعد از دو روز، در سحرگاه بیست و یکم ماه رمضان، حضرت علی علیه ‏السلام به شهادت رسید.
مقام اول برای حضرت علی علیه ‏السلام
حضرت علی علیه ‏السلام در همه کارهایش اوّل است. او اولین کسی است که از بین مردان، مسلمان شد. تنها کسی است که در خانه خدا به دنیا آمد. همچنین اولین امامی است که در مسجد به شهادت رسید. تنها کسی است که در حال رکوع انگشترش را به فقیر داد. او مقام اوّل شجاعت را نیز دارد. همه قهرمانان برای قوی‏تر شدن، او را صدا می‏زنند.