مُهر لب های مرا یاد علی وا میکند *** طوطی خاموش دل را گرم آوا میکند
جامه آزادگی، مردانگی پوشیده است *** آنکه خود را بنده درگاه مولا میکند
کیست جز مولا که چون پروانه بی پروا به شوق *** گردِ شمعِ روشن حق بال و پر وا میکند
آن که از بی هم زبانی در دل شبهای تار *** همدمی محرم چو چاه و آب پیدا میکند
گر دُو دم گویند دانی چیست راز ذوالفقار *** با دم و با بازدم مولا «خدایا» میکند
«لافتی الا علی لاسیف الا ذوالفقار» *** رخنه در دل های همچون سنگ خارا میکند
زادگاه و قتلگاهش کعبه و محراب شد *** عشق و عرفان را علی این گونه معنا میکند
از علی گر این طبیب خسته دل دم میزند *** زخم های کهنه با یادش مداوا میکند
موسم اندوه و فصل رنج در ایام غم *** با علی گفتن دلش ناظم شکیبا میکند
فضل اللّه ناظم
