برای دیدن تصویر در اندازه بزرگتر بر روی آن کلیک کنید
مروی مینویسد:
«خاقان دوران (نادرشاه) خود را از فراز مرکب بر زمین افکنده، و تاج شاهی و مغفر نادری را برکناری افکنده، اشک گلگون از دیدۂ پر خون ریخته رخسار بی مثال خود را بر زمین مالیده، به درگاه احد بیهمتا و قادر توانا نالیده، می گفت که: ای گشاینده ابواب مرادات، و ای نماینده اسباب سعادات، و ای واهب مواهب کرامات، و ای آنکه رد سؤال هیچ سایلی ننموده ای، به حق عاشقان راهت، و به حرمت نیازمندان درگاهت، و به حرمت شبخیزان سحرگاهت، و به آه سینه دردمندان بیمارت، و به آب چشم گریان یتیمانت، و به درد دل جگرسوز بیوه زنانت، و به عزت سرور انبیا و رسل و بهتر و مهتر ارباب توكل، و به حرمت علی مرتضی و عترت اتقیا و باقی امامان پیشوا که در این دم و در این ساعت نوید فتح و ظفر در این غرقاب پر خطر به این بنده مضطر عطا فرمای، و از این طوفان پر انقلاب همگی این عساکر را نجات بخش. القصه، ساعتی به درگاه جناب صمدیت الهی زاری و تضرع کرد..»
عالم آرای نادری، جلد ۲ صفحه ۷۲۴
