ابن عساكر در کتاب تاریخ دمشق گزارش تاریخی جالبی از دیدار شریک بن اعور شاعر سرشناس اهل بصره  که از یاوران امیرالمومنین در جنگ صفین بود با معاویه بن ابی سفیان نقل می کند که خواندن آن خالی از لطف نیست .
روزی معاویه در قصر خود نشسته بود در حالی که دو دسته و صف در مقابل او نشسته بودند و اشراف و بزرگان عرب نزد او می آمدند .
در میان ایشان شریک ابن اعور در ضمن گروهی بر معاویه وارد شد .
شریک بزرگ قوم خود بود ولی چهره ای نازیبا داشت .
نگاه معاویه که به شریک افتاد ، انگار که سوژه اش را پیدا کرده باشد از او پرسید : نامت چیست ؟
شریک :  شریک بن اعور
معاویه با تمسخر گفت :
نام تو شريك است و براي خدا شريكي نيست
تو پسر اعوري و سالم از اعور ( یک چشم ) بهتر است
صورت زشتی داري و خوشگل بهتر از بدگل است
چرا قبيله‌ ات تو را با همه نقص و زشتي، به سيادت و آقايي خود برگزيده‌اند؟»
شریک گفت : به خدا قسم غیرتم را به جوش آوردی پس باید جوابت را بدهم .
به خدا قسم تو معاويه هستي و معاويه، سگي است كه عوعو مي‌كند.( اشاره به معنای لغوی اسم معاویه ) تو عوعو كردي، پس نامت را معاويه گذارده‌اند.
تو فرزند «حربي»‌ و صلح از حرب بهتر است.
 تو فرزند «صخري» و زمين هموار، از سنگلاخ بهتر است.
تو پسر امیه هستی و امیه کوچک شده( مصغر) امه ( کنیز) است که کوچک شمرده شده است ( یعنی حتی از کنیز هم کوچک تر و پست تر است )
شریک با این کلمات کنایه آمیز به شکل ظریف و دقیق به نسب امیه جد معاویه اشاره می کند که او از قریش نیست و بنده عبد شمس بود و چون عبد شمس او را به فرزند خواندگی پذیرفت ، از قریش خوانده شد .
با این همه چگونه سید قومت (بنی امیه ) شدی
معاویه که خشمگین شده بود به غلامش دستور داد او را از جای بلند کند .
شریک که از جایش بلند شده بود این ابیات را سرود :
آیا معاویة بن حرب مرا بد می گوید
در حالی که شمشیر برانم همراه من است و زبان گویایم
و از قبیله ام شیر مردانی گرداگرد منند
که از سر شیفتگی به نبرد و هجوم در غرشند؟!
از بیخردی مرا بخاطر زشتروئی ام سرزنش می کند
و نمی داند که زیبا رویان بدکاره اند!

قال ابن الكلبي  : زعموا أن معاوية جلس ذات يوم بين يديه السماطان، فدخل الناس وأشراف العرب، ودخل فيمن دخل شريك بن الأعور الحارثي وافدا،
فلما أن اطمأن به مجلسه نظر إليه معاوية، فقال: ما اسمك؟
 قال: شريك.
 فقال معاوية: ما لله من شريك ،
 وإنك لأعور، والصحيح خير من الأعور،
 وإنك لدميم  والجميل خير من الدميم،
 فبم سدت قومك؟
 فقال له شريك: والله لقد أحميت أنفي ولا بد من إجابتك،
 فو الله إنك لمعاوية، وما معاوية إلّا كلبة عوت فاستعوت،
 وإنك لابن صخر، والسهل خير من الصخر،
 وإنك لابن حرب والسلم خير من الحرب،
 وإنك لابن أمية، وما أمية إلا أمة صغرت فاستصغرت،
 فبم سدت قومك  ؟
 فقال:
يا غلام، أقمه، فقام شريك، وأنشأ يقول  :
أيشتمني معاوية بن صخر  وسيفي صارم ومعي لساني؟
وحولي من ذوي يمن  ليوث ضراغمة تهشّ إلى الطعان
يعيرني الدمامة من سفاه وربات الحجال من الغواني
ذوات الدلّ في خيرات عصب يحيون الهجان مع الحسان
فلا تبسط لسانك يابن حرب علينا إذ بلغت مدى الأماني
فإن تك للشقاء لنا أميرا فإنا لا نقر  على الهوا


تاريخ دمشق نویسنده : ابن عساكر، أبو القاسم    جلد : 73  صفحه : 166

نوشتن دیدگاه