ای از بر سدره، شاهراهت *** وی قبّه عرش تکيهگاهت
ای طاق نهم رواق بالا *** بشکسته ز گوشه کلاهت
هم عقل دويده در رکابت *** هم شرع خزيده در پناهت
جبريل مقيم آستانت *** افلاک، حريم بارگاهت
چرخ ار چه رفيع، خاک پايت *** عقل ار چه بزرگ طفل راهت
خوردست خدا ز روی تعظيم *** سوگند به روی همچو ماهت
ايزد که رقيب جان خرد کرد *** نام تو رديف نام خود کرد
ای آرزوی قدر لقايت *** وی قبله آسمان سرايت
در عالم نطقِ هيچ ناطق *** ناگفته سزای تو ثنايت
هر جای که خواجه ای غلامت *** هر جای که خسروی گدايت
هم تابش اختران ز رويت *** هم جنبش آسمان برايت
جانداروی عاشقان حديثت *** قفل در گمرهان دعايت
بر ديده آسمان قدم نِه *** تا سرمه کشد ز خاک پايت
ای کرده به زير پای کونين *** بگذشته ز حدّ قاب قوسين
هر آدمیای که او ثنا گفت *** هرچ آن نه ثنای تو، خطا گفت
خود خاطر شاعری چه سنجد؟! *** نعت تو، سزای تو، خدا گفت!
گرچه نه سزای حضرت توست *** بپذير هر آنچه اين گدا گفت
هر چند فضول گوی مردی است *** آخر نه ثنای مصطفی گفت؟!
در عصر هر آنچه گفت يا کرد *** نادانی کرد و ناسزا گفت
زان گفته و کرده گر بپرسند *** کز بهر چه کرد يا چرا گفت؟!
تو محو کن از جريده او *** هر هرزه که از سرِ هوا گفت
چون نيست بضاعتی ز طاعت *** از ما گنه و ز تو شفاعت! ...
جمال الدين عبدالرزاق اصفهانی
