چو آدم بیامد به روی زمی    ***    پدید آمد از نسل او آدمی
شد از آدمی مؤمن اشرف به ذات     ***    چو عابد ز مؤمن بِهْ اندر صفات
نبی گشت از اولیا بهترین    ***    رسول از نبی شد به رُتبت گزین
از آن شد گُزین از میان همه     ***    کز او سود گردد زیان همه
که «لولاک» بودش ز یزدان خطاب     ***    بزرگیّ او درگذشت از حساب
محمّد سزاوار حمد و ثنا    ***     که حمد و ثنا خواند او را خدا
رسولی که بی ‏آنکه گوییش نام    ***    به نام خدا، دین نگردد تمام
رسولی که در معنی جان و دل    ***     نبی بود و آدم هنوز آب و گِل
رسولی که در قربتش با خدا    ***    مَلَک در نگنجیدی و انبیا
رسولی به حق رحمتِ عالمین    ***    حبیب خدا، واضعِ کار دین
چه نعتی توان گفتن او را سزا    ***    جز او را چنین پایه باشد که را؟
که فرمان روان بر ستاره کند     ***    به انگشت مه را دو پاره کند
چون برخواند منشور پیغمبری    ***    مَلَک امّتش گشت و انس و پری
طفیلی همه خلق بر خوانِ او    ***    اگر چند بودی جوین نانِ او
دو کون یافت در سایه او پناه    ***    اگر چند سایه نبودش به راه
بدو آفرینش همه فخر کرد    ***    ولی او همه فخر از فقر کرد
ز علم لدنیّ همی دُر فشاند    ***    اگر چه بُد امّی و علمی نخواند
حدیثش ملک را کتب نسخ کرد    ***    اگر چه ندانست خود نسخ کرد
لقب داد او را خدا مصطفی    ***    ازاو یافتند اهل صفّه صفا

منبع : نشریه گنجینه ، مهر و آبان 1385 ، شماره 61