راوندی از هبة الله بن ابی‌منصور موصلی نقل می‌کند که گفت:
مردی نصرانی به نام یوسف بن یعقوب ، با پدرم دوست بود... روزی به دیدار پدرم آمد در حالی که نگران و مضطرب بود..
-برای چه به اینجا آمده ای؟
«به حضور متوکل(خلیفه ی وقت) دعوت شده ام، ولی نمی دانم برای چه احضار شده ام و او از من چه می خواهد؟ من برای نجات از‌ شرِّ‌ او‌ یـکصد دیـنار طـلا برای امام هادی علیه‌السلام‌ نذر‌ کرده‌ام.!» (از آنجایی که متوکل فردی خبیث بود، معمولاً وقتی کسی را احضار می‌کرد تصمیم به کشتن، زندانی کردن و یا شکنجه کردن او داشت.)
پدرم نذر او را تحسین و تشویق کرد و گفت: اگر چیزی باعث نجات تو باشد، همین نذر خواهد بود.
سپس آن مرد نصرانی از ما جدا شد و به سوی متوکل رهسپار گشت...
پس از مدت کوتاهی، نزد ما آمد در حالی که شاد و خوشحال بود!
پدرم به او گفت: «ماجرای خودت را به من بگو.»
او ماجرا را چنین تعریف کرد:
«به شهر سامرا رفتم، که قبلاً هرگز به این شهر نرفته بودم، با خودم گفتم بهتر است قبل از آنکه کسی مرا بشناسد، این صد دینار را به امام هادی علیه السلام برسانم، بعد نزد متوکل بروم.
درآنجا متوجه شدم که متوکل، امام هادی علیه السلام را از سوار شدن و به جائی رفتن منع کرده، و او خانه نشین است...
با خودم گفتم: حالا چه کنم؟! من یک نفر نصرانی هستم، آدرس خانه ابن الرضا(امام هادی علیه السلام) را بلد نیستم و اگر از کسی بپرسم، ایمن نیستم که این خبر زودتر به گوش متوکل برسد، و بر بیچارگی ای که در آن هستم، افزوده گردد...
مدتی در این باره فکر کردم، به نظرم آمد که سوار بر الاغم شوم، و در شهر بروم، و از مَرکب خود جلوگیری نکنم تا هر کجا که خواست برود، شاید خانه آن حضرت را پیدا کنم...
بدون آنکه از کسی بپرسم، آن صد دینار را در کاغذی نهاده و در میان آستینم گذاشتم، و سوار برالاغم شدم...
 آن الاغ از خیابانها و بازارها، خود به خود عبور می کرد، تا اینکه به در خانه ای رسید و در همانجا ایستاد، هر چه کوشیدم تا از آنجا حرکت کند، حرکت نکرد!!، به غلام خود گفتم:«بپرس که این خانه‌ کیست؟»
او پرسید، جواب دادند: خانه ی ابن رضا(امام هادی علیه السلام) است.
گفتم:الله اکبر، دلیلی است کافی!
 ناگاه خدمتکار سیاه چهره ای از آن خانه بیرون آمد، و گفت: «تو یوسف بن یعقوب هستی؟».
گفتم: آری!
گفت: وارد خانه شو.
 من وارد خانه شدم، او مرا در دالان خانه نشاند، و سپس به اندرون رفت.
با خود گفتم: این دلیل دیگری بر مقصود است، از کجا این غلام می دانست که من یوسف بن یعقوب هستم؛ با اینکه من هرگز به این شهر نیامده ام، و کسی مرا در این شهر نمی شناسد!!!
بار دیگر خدمتکار آمد و گفت: «آن صد دینار را که در کاغذ پیچیده ای و درآستین داری بده»!
آن را دادم و با خود گفتم: این دلیل سوم است بر مقصود.
سپس آن خدمتکار نزد من آمد و گفت: «وارد خانه شو!»
من به خانه امام هادی علیه السلام وارد شدم، دیدم آن حضرت تنها در خانه خود نشسته است، تا مرا دید  فرمود: «ای یوسف آیا وقت آن نرسیده تا رستگار شوی؟»
گفتم:«ای مولای من! دلیل ها و نشانه هایی (به صدق شما و اسلام) برای من آشکار گردید، که برای هدایت و رستگاری من کفایت می کند.»
فرمود: «هیهات! [با این وجود] تو اسلام را نمی پذیری!، ولی به زودی پسری از تو به دنیا می آید که مسلمان می شود، و از شیعیان ما است، ای یوسف! گروهی گمان می کنند که دوستی ما سودی به حال امثال شما ندارد ، ولی آنها دروغ گفتند، سوگند به خدا دوستی ما، به حال امثال تو (که نصرانی هستی) نیز سودبخش است، برو دنبال آن کاری که برای آن آمده ای، زیرا آنچه را دوست داری، به زودی خواهی دید، و بزودی دارای پسری مبارک خواهی شد.»
همان گونه كه فرموده بود، من نزد متوكّل رفتم و به خير و خوبى از دست او نجات پيدا كردم.»

راوی داستان نقل میکند: بعد از مرگ همین نصرانی با پسرش دیدار کردم، دیدم مسلمان است و در مذهب تشیّع استوار و محکم می باشد، او به من خبر داد که پدرش بر همان دین نصرانیت مُرد، و او بعد از مرگ پدر، مسلمان شده است، و پیوسته می گفت: «اَنا بِشارَة مَولایَ ؛ من بشارت مولای خود(امام هادی علیه السلام) هستم».

الخرائج و الجرائح 1: 396 ح 3
بحارالأنوار 50: 144 ح 28

نوشتن دیدگاه