«رُوِیَ أَنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ قَالَ لِمُوسَى ادْعُنِی عَلَى لِسَانٍ لَمْ تَعْصِنِی بِهِ- فَقَالَ یَا رَبِّ أَنَّى لِی بِذَلِکَ فَقَالَ ادْعُنِی عَلَى لِسَانِ غَیْرِکَ.»
خداوند به حضرت موسی (علیه‌السّلام) وحی کرد:
مرا با زباني که با آن گناه نکرده ای بخوان.
موسی (علیه‌السلام) گفت:
خدايا! از کجا چنين زباني بياورم،
جواب آمد:
مرا با زبان غير خودت بخوان
(يعني از ديگران بخواه تا برايت دعا کنند)
 منبع : وسائل الشيعه: ج۷، ص۱۰۹
عده الداعی و نجاح الساعی، ص: ۱۳۱

 علي بن ابراهيم از پدرش نقل مي‌کند:
«رَأَيتُ عَبدَاللّه  بنَ جُندَبٍ فِي المَوقِفِ ، فَلَم أرَ مَوقِفا كانَ أحسَنَ مِن مَوقِفِهِ؛ ما زالَ مادّا يَدَيهِ إلَى السَّماءِ ودُموعُهُ تَسيلُ عَلى خَدَّيهِ حَتّى تَبلُغَ الأَرضَ، فَلَمّا صَدَرَ النّاسُ قُلتُ لَهُ: يا أبا مُحَمَّدٍ، ما رَأَيتُ مَوقِفا قَطُّ أحسَنَ مِن مَوقِفِكَ . قالَ : وَاللّه  ما دَعَوتُ إلاّ لاِءِخواني ؛ وذلِكَ أنَّ أبَا الحَسَنِ موسى عليه السلامأخبَرَني أنَّ مَن دَعا لِأَخيهِ بِظَهرِ الغَيبِ نودِيَ مِنَ العَرشِ: «ولَكَ مِائَةُ ألفِ ضِعفٍ»، فَكَرِهتُ أن أدَعَ مِائَةَ ألفٍ مَضمونَةً لِواحِدَةٍ لا أدري تُستَجابُ أم لا.»
عبدالله بن جندب را در عرفات ديدم. پيوسته دست‌هايش به سوي آسمان بلند و اشک‌هايش جاري بود، به او گفتم:
وقوفي بهتر از وقوف تو نديدم، گفت:
به خدا سوگند! جز براي برادران ديني خود دعا نکردم، زيرا از امام کاظم (علیه‌السلام) شنيدم که فرمود:
هر کس براي برادران ديني خود، در نبودش دعا کند، از عرش به او ندا مي‌شود: صد هزار برابر آن براي تو باد! پس خوش نداشتم صد هزار دعاي تعهد شده را به خاطر يک دعا از دست بدهم، که نمي‌دانم آن يک دعا به اجابت مي‌رسد يا نه.
 ج۲ ص۵۰۸
لأمالی (للصدوق)  ج۱ ص۴۵۵

 رسول الله صلی الله علیه و آله:
«مَنْ قَالَ اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ مُؤْمِنٍ خَلَقَهُ اللَّهُ مُنْذُ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَهُ حَسَنَهً وَ مَحَا عَنْهُ سَیِّئَهً وَ رَفَعَ لَهُ دَرَجَهً»

 اگر کسی برای مؤمنین و مؤمنات طلب مغفرت کند و بگوید اللهم اغفر للمومنین و المومنات ، خداوند به عدد هر مؤمنی که از هنگام خلقت آدم تا قیامت خلق می‌کند، برای او سه چیز در نظر می‌گیرد؛ برایش حسنه می‌نویسد و از گناهانش می‌کاهد و بر مقامش می‌افزاید.
منبع : فلاح السائل و نجاح المسائل، ص:۴۳

امام صادق علیه‌السلام:
«إِذَا دَعَا الرَّجُلُ‏ لِأَخِیهِ‏ بِظَهْرِ الْغَیْبِ نُودِیَ مِنَ الْعَرْشِ وَ لَکَ مِائَهُ أَلْفِ ضِعْفِ مِثْلِهِ وَ إِذَا دَعَا لِنَفْسِهِ کَانَتْ لَهُ وَاحِدَهٌ فَمِائَهُ أَلْفٍ مَضْمُونَهٌ خَیْرٌ مِنْ وَاحِدَهٍ لَا یُدْرَى یُسْتَجَابُ لَهُ أَمْ لَا.»
اگر شخصی پشت سر برادر مؤمنش برای او دعا کند، از عرش ندایی می‌آید كه: برای تو صد هزار برابر مثل او است. این در حالی است كه اگر برای خودش دعا می‌كرد، فقط به اندازه همان یک دعایش به او داده می‌شد. حال بنگرید که صد هزار تا که تضمین شده است، بهتر است یا آن یكی كه معلوم نیست مستجاب شود یا نه!
منبع : من لا يحضره الفقيه؛ ج‏۲ ؛ ۲۱۲

نوشتن دیدگاه