برای دیدن تصویر در اندازه بزرگتر بر روی آن کلیک کنید
شرح نهج‌البلاغه، ابن ابی الحدید:
معاویه به کارگزارانش نوشت:
«هركس را به دوستدارىِ علی و آل علی متّهم دانستيد، تنبيهش كنيد و خانه‌اش را ويران سازيد.»
در هيچ جا، گرفتارى و بدبختى بيشتر از عراق و به ويژه كوفه نبود، به طورى كه اگر شخص مورد اطمينانى نزد يكى از شيعيان على مى‌آمد، او وى را به اندرون خانه‌اش مى‌برد و در آن جا اسرارش را مى‌گفت و از خدمتكاران و بردگانش مى‌ترسيد و تا هنگامى كه از وى براى كتمان سخنش، عهد شرعی نمى‌گرفت، با وى حرف نمى‌زد.
از اين روی، حديث‌هاى جعلی فراوان شد و بُهتان منتشر گشت، فُقهاء، قاضيان، و كارگزاران بر همين روش، پيش رفتند. در اين مصيبت، قاريانِ رياكار و افرادی كه به خداترسى و عبادت تظاهر مى‌كردند، بيشترين نقش را داشتند.آنان احاديث بسيارى ساختند تا بدين وسيله، پيش حاكمانشان بهره‌مند شوند و به مجالس ايشان نزديك گردند و به اموال، اثاثيه و منزل، دست يابند.
اين اخبار و احاديث، كم‌كم به دست ديندارانى رسيد كه دروغ و بهتان را حلال نمى‌شمردند. آنان با اين پندار كه اين اخبار و احاديث درست است، آنها را قبول كردند و روايت نمودند، كه اگر مى‌دانستند اين روايات ساختگى‌اند، هرگز آنها را روايت نمى‌نمودند و قبول نمى‌كردند.
روزگار چنين گذشت تا آن كه حسن بن على درگذشت و بلا و فتنه فزون شد، هيچ كس از اين قبيل مردم (شيعيان) باقى نماند، جز آنكه بر خون خود نگران، و يا در زمين آواره بود.»
متن عربی : «... انْظُرُوا مَنْ قَامَتْ عَلَیْهِ الْبَیِّنَةُ أَنَّهُ یُحِبُّ عَلِیّاً وَ أَهْلَ بَیْتِهِ فَامْحُوهُ مِنَ الدِّیوَانِ وَ أَسْقِطُوا عَطَاءَهُ وَ رِزْقَهُ وَ شَفَعَ ذَلِکَ بِنُسْخَةٍ أُخْرَی مَنِ اتَّهَمْتُمُوهُ بِمُوَالاَةِ هَؤُلاَءِ الْقَوْمِ فَنَکِّلُوا بِهِ وَ اهْدِمُوا دَارَهُ فَلَمْ یَکُنِ الْبَلاَءُ أَشَدَّ وَ لاَ أَکْثَرَ مِنْهُ بِالْعِرَاقِ وَ لاَ سِیَّمَا بِالْکُوفَةِ حَتَّی إِنَّ الرَّجُلَ مِنْ شِیعَةِ عَلِیٍّ ع لَیَأْتِیهِ مَنْ یَثِقُ بِهِ فَیَدْخُلُ بَیْتَهُ فَیُلْقِی إِلَیْهِ سِرَّهُ وَ یَخَافُ مِنْ خَادِمِهِ وَ مَمْلُوکِهِ وَ لاَ یُحَدِّثُهُ حَتَّی یَأْخُذَ عَلَیْهِ الْأَیْمَانَ الْغَلِیظَةَ لَیَکْتُمَنَّ عَلَيْهِ...»
