مرحوم علامه مجلسی  در تعریف غلو می فرماید :

بدان غلو در پیامبر و ائمه علیهما السلام به این است که :
برای ایشان مقام الوهیت قائل شویم و یا انها را شریک خداوند در پرستش قرار دهیم 
و یا شریک پروردگار در خالقیت و رازقیت بداینم 
و یا اینکه بگوییم خداوند در ایشان حلول کرده و یا با آنها متحد شده است 
و  آنان از علم غیب بدون وحی و اذن خدا آگاهی دارند

اما غلو در ائمه به این است که :
ایشان را پیامبر بدانیم 
و یا قائل به تناسخ ارواح ائمه در بدن‌های یکدیگر شویم 
و اعتقاد به اینکه  معرفت ائمه از اطاعت خداوند و انجام تکالیف الهی کفایت می کند  
 و ترک معصیت الهی لازم نیست.

اعلم أن الغلو في النبي والائمة :
 إنما يكون بالقول بالوهيتهم 
أو بكونهم شركاء لله تعالى في المعبودية
 أو في الخلق والرزق 
أو أن الله تعالى حل فيهم أو اتحد بهم ،
 أو أنهم يعلمون الغيب بغير وحي أو إلهام من الله تعالى 

أو بالقول في الائمة :
 أنهم كانوا أنبيآء 
أو القول بتناسخ أرواح بعضهم إلى بعض ،
 أو القول بأن معرفتهم تغني عن جميع الطاعات ولا تكليف معها بترك المعاصي.

بحار الأنوار - ط دارالاحیاء التراث : العلامة المجلسي  ج : 25  ص : 346

نوشتن دیدگاه