اهل بیت علیهم السلام

مژده آمدنت که در زمین پیچید، دشت ‏های روشن توحید، از پروانه ‏های سپید عشق، پوشیده شد و مکه را امواج نورانی حضورت در بر گرفت.
آمدی و طاق کسرای ظلم، ترک برداشت.
آمدی و آتشکده تیرگی به جوخه خاموشی سپرده شد.
فرود آمدی، در سرزمینی که کویر جهل و بی‏ خبری، جوانه‏ های آگاهی و عاطفه را خشکانده بود و خورشید عدالت در پشت کوه‏ های نا مردمی به خون نشسته بود.
آه! ای رسول مهربانی! جهان، دلیل بودنش را در چشم ‏های توحیدی تو جستجو می‏کند و بشر، از آن هنگام که صدای گام‏ هایت را در کوچه ‏های بلند رسالت شنید، شکوه زیستنش را تجربه کرد.
تو خاتم النبیّینی؛ آخرین پیام آور روشنی و مهر، کسی که آسمان‏ها، معجزه شق القمرش را از خاطر نخواهند برد، او که جبرئیل، در رکابش به معراج آفتاب رفت و «حرا»، زمزمه ‏های شورانگیز شبانه‏ اش را در اوج جهالت و بت پرستی به شهادت می ‏آید.
محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله می ‏آید، تا هبل، لات و عزّی، شرافت انسان را نیالایند.
می‏آید تا دختران معصوم عرب را افکار پوچ و پوسیده پدرانشان در خاکستر ناجوانمردی مدفون نسازد.
خشمش، شمشیری ست که تنها بر پیکر ناساز ستم، فرود می‏ آید.
آئینش تکاپو می‏ آموزد و فصل فصل کتابش، آیینه تمام نمای رستگاری است.
محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله پا به دنیا می‏گذارد و آفرینش را در عطر پرستشی سبز، یله می‏کند. او آخرین نوید خداوند است، برای انسانی که خود را در بی راهه خود پرستی گم کرده بود.
او می ‏آید؛ عرشیان، ستاره باران تولدش را به ترانه می‏ ایستند و زمینیان، آخرین رسول وحی را به استقبال می‏دوند.

معصومه داوود آبادی

نوشتن دیدگاه