اهل بیت علیهم السلام

پیامبر، پی در پی از سرچشمه وحی نوشید و آفتاب، در ثانیه‏ های معلق و معطر و باران خورده، شکفته‏ تر از پیش گل می‏کرد و سر شاخه‏ های احساس، سرشار از شکوفه‏ های شبنم نور می‏شدند و پیامبر، به فراگیرترین حادثه تاریخ مبعوث می‏شد.
بی ‏تابی زنی در دامنه کوه، اشتیاق همسری در سراشیبی اشک و شوق و لبخند، می‏رفت تا به اقیانوس بی حد و مرز پیامبر بپیوندد.
پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم ، سر بلند از آفتاب، برون آمد و از صخره ‏های سرسخت، با گام ‏هایی ملایم و موزون‏ تر از باران به راه افتاد، تا در کنار تشنگی خدیجه، عشق را سیراب از زمزمه گوارای آسمانی خویش کند؛ که «عشق، جریانی است خنک در سحرگاهی خشک برای کامی تشنه، جریانی خیس که چشمان خسته گرفتار شب را می‏شوید.
که عشق فرصتی است تا جامه خودی از تن به در آید و در زلال آئینه، تصویر بی خودی نقش بندد».
پیامبر روشنی، پیوسته و پی در پی، خویش را چون سایه ‏ای همراه و همدم خویش می‏دید. آن چه را که با زبان زمزمه می‏کرد، از دل می‏شنید.
پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم ایستاد و تکیه بر عصای موج دار موسایی اش زد و با تبسمی به خواب رفت و چون به خویش آمد، محو در نگاه دریایی خدیجه، غوطه در شوریدگی سرشار خویش می‏زد و از عشق می‏سرود.
و پیامبر چون خوب نگریست، با بی‏تابی تاول خورده اشک ‏هایش هم نوا و هم آهنگ شد. دلی شوریده داشت و سری شوریده‏ تر. که او پیام آور لحظه‏ های زلالی و روشنی بود؛ برای لحظه‏ های روشنی جو، برای لحظه ‏های به خواب غفلت رفته.
محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم آمد، تا بلال و ابوذر و مقداد و عمار و یاسر، سر از پای نشناسند و سرمست از شمیم زلال «لا اله الا اللّه‏ و محمّدٌ رسول اللّه‏» شوند.
محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم پیامبر شد، تا ریشه‏ های یقین را در ذهن خشک و خاک آلوده انسان جاری کند و معرفت و بینش و ایمان را به بار نشاند و شاخه ‏های نیایش و شکوه و تماشا را شکوفه پوش کند.
هر شب که پر شکوفه شده روی آسمان     در چشم من شکوفه وش آید خیال یار
محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم پیامبر شد، تا قلب‏ های عاشق را به تکاپو وا دارد و چشم ‏های مشتاق را به تماشای روشنی رهنمون شود.
محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم پیامبر شد، تا جاهلیت جنون زده انسان را در بن بست نیستی مدفون کند و کوچه‏ های دلتنگ را منتهی به گل و آبشار و نور کند. محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم پیامبر شد، تا خورشید، بر فراز مکه چرخ زند و چرخ، تا خواب مقدس خدیجه تعبیر شود
و محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم پیامبر شد، تا تمام ستارگان، خود را به حبل المتین دامنش بیاویزند و در پناه روشنایی او سوسو زنند.

احمّد کامرانی اقدام

نوشتن دیدگاه