روزهای بهاریِ ایمان، در خزانِ خرافات و غفلت، دست و پا می‏زد و نغمه بندگی فرزندان اسماعیل، در قهقهه شوم شیاطین، می ‏پژمرد.
سال‏ها می‏گذشت و چشم انتظاریِ کعبه، برای حج عارفانه ابراهیم خلیل، در حضورِ سردِ بتان سنگی، غریب می‏ماند.
چه دختران بی‏ گناه که در گورِ جهل پدران خود خفتند و چه بردگان و پابرهنگانی که زیر تازیانه ستم سلاطین، آهسته و بی‏ صدا پوسیدند!
همه آن چهل سال، تنها نیایش ‏ها و دل‏گویه ‏های تو بود که در پوستِ نازک شب رشد می‏کرد و بر تمام خشت‏ هایِ مکه، طراوت حضورِ خدا را می ‏رویاند. مهتاب فیروزه ‏ای زمزمه ‏های تو بود که از کنج خلوتِ غار حرا بیرون می‏تراوید و تا آسمان تنها و بی ‏پناه مکه، قد می‏کشید.
جشن بعثت
امشب، شبستان چشمان حرا، به ضیافت فرشتگان سپیدبال و مقرّب الهی، روشن شده است.
امشب، مهتاب، با گام ‏های چالاک، از قلب حرا برمی ‏آید تا بر شانه کعبه بوسه بزند.
جبرئیل از راه رسیده است؛ با تاج دلبرانه رسالت احمدی بر دست و ردایی از جنس حریرِ بهشتی نبوت برای قامت برازنده خاتم رسولان.
امشب، واپسین پیامبر الهی، از حرم آسمانی، پای به حریم رسالت می‏نهد تا مکارم اخلاق، به تازگی نفس او، کمال یابد. جشنِ بعثت محمد امین صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله است؛ امینی با پیام برابری و برادری مؤمنان که اوج آزادگیِ بلال را در سینه دارد؛ جانِ شیفته عمار را با نسیم خوشِ تقوا، به آسمان پر می‏دهد و ایثار و جانبازی یاسر و سمیه را بارور خواهد کرد.
ماه، مسرور از عظمتِ اتفاقی است که توحید سلمان را فراگیر خواهد کرد، پارسایی و قناعتِ ابوذر را تکثیر می‏کند و شرافت خلیفة اللهی را به نمایش می‏گذارد تا تمدنِ شکوهمند اسلام، بر دوش ساده ‏زیستی و ایمانِ مهاجر و انصار، جهانی شود و رؤیای مدینه فاضله نسل آدمی، تحقق یابد.
بوی پر جبرئیل
تو مبعوث شدی تا بارانِ رحمتِ فراگیرت بر ریگستانِ عطشناک جان ببارد و دستان تهی از گوهر ناب ایمان را به قنوتِ زلال دعا و نیایش ببرد.
تو برگزیده شدی تا کامل‏ترین و بهترین آیین را برای چشمانِ تب‏دار و بی ‏نور بشریت به سوغات بیاوری؛ تا خار و خس شرک را از پهنای خشکیده قلب ‏ها برکنی و غنچه شاداب وحدانیت را با اعجاز کلمه «لا اله الا اللّه‏» در آنها برویانی. آمدن تو، آغاز نجابت و حدیثِ کرامت انسان بود. آمدنت، بوی پر جبرئیل را می‏داد، عطر صلوات را بر شانه ‏های خود پاشیده بود و از صمیمیت آبی تو با معبود، حکایت می‏کرد.
برانگیخته شد، تا...
رسولِ عشق آمده است، تا نیکی و محبت به والدین را به سجاده سبز عبادت و بندگی خداوند، سنجاق کند. پیامبری با رسالت بیداری، برانگیخته شده است تا آفتاب عدالتِ اسلام، از اندامِ گداخته اهل حجاز تا پشت خمیده از ستمِ ایران و روم را با درخشش بی‏بدیلِ انسان ‏دوستی و هدایت، سرشار کند.
حبیب خدا، با قلبی لبریز از نور آمده است تا آیه ‏های شفابخش قرآن را بر بالین انسان‏ های بیمار زمزمه کند، تا حکمت و حلاوتِ سخن خالق، جان تازه در کالبد خفته مخلوق بدمد.
سلام و صلوات بر تو!
هزار گلبرگ لطیفِ صلوات، تقدیم به چشمانِ مهربان و عاشق تو؛ چشمانی که با آهِ یک یتیمِ دردمند، به نمناکیِ باران می‏رسید و از خنده سرخوشانه کودکان، موج برمی‏داشت!
هزار گلِ محمدی، با عطر ناب صلوات، نثار لب‏های پر ذکر و موعظه ‏گر تو؛ لب‏هایی که نذرِ آسمان بودند تا ستاره‏ های نورانی کلامِ خدا را بر پیکر زمین بپاشند؛ لب‏هایی که شکوفه ‏های سپید تبسم، زیبا و دوست داشتنی ‏شان کرده بود و در رویش کلمه پرمهر «سلام»، بر همه پیشی می‏گرفت!
دامن دامن گلِ ناز صلوات، بر پاهای مجروح و تاول‏ زده تو، بر آن لب و دندان، که از کینه جاهلانه مشرکان، خونین شد و به نفرین گشوده نشد؛ بر آن پیشانی تابناک که در راه هدایتِ انسان، شکافت!
سلام و درود بی‏پایان خدا بر تو باد؛ آن هنگام که پا بر جان خاکی مکه نهادی و در آن روز که از کنج ساکتِ حرا، با سروش «اقراء» جبرئیل، امین پروردگارت شدی و در تمام این روزهای پیاپی، جانِ بهاریِ تو در روح تک‏ افتاده بشریت، نور و زندگی می‏ پراکند!

فاطره ذبیح‏ زاده

نوشتن دیدگاه