خواندی؛ نه آن سان که کائنات می‏ خوانند.
او را خواندی با صدایی که طنین هر آوایش، تن زمان را می ‏لرزاند.
او را خواندی؛ جبرییل‏ وار حرا را به سجده درآوردی و پیشانی بلندت را بر سطرهای عشق ساییدی او را خواندی؛ نه آن‏سان که ملائک او را می‏ خوانند.
تو زمین و آسمان را ـ به کلامی ـ به همه رساندی و تمام ابرهای مقدس را به ثانیه ‏های بی‏ باران بخشیدی.
تو از بلندای رستاخیز وجودت، شور و عشق و روشنایی را فریاد زدی و هم‏ صدا با واژه‏ هایی روحانی، غزل واره جبرییل را تکرار کردی.
ای زلال محض! ای زمینی آ سمان تبار!
تو آبروی گل‏ های محمدی، تو زیبنده ‏ترین واژه‏ هایی.
نامت، اصالت چندین هزار ساله تاریخ است و نت نگاهت، شور شیواترین سازها.
جاری نگاهت حرای عاشقی است و امتداد انگشتانت، آفتابِ هستی‏ بخش. تو مرد ثانیه‏ هایی؛ بی‏کران و بی ‏پایان، تو مطلع ناب‏ترین شعرهای عالمی. واژه ‏ها شاعر بودنت را کم می‏آورند. تو حُسن ختام عرشیانی.
تو حُسن مطلع آسمانیانی.
حرای نگاهت، جاری لحظه‏ های مقدس است.
نامت محمد است و کنیه‏ ات ابوالقاسم. تو را آفتاب نامیدند؛ به حق که آفتابی. تو را آسمان نامیدند؛ به حق که آسمانی. نعلین تو را زمین بوسه ‏گاه است و پیشانی‏ ات، آسمان را سجده‏ گاه. بر بام کدامین آسمان ایستاده ‏ای؟
تو از ملکوت کلام، ناب‏ترین واژه ‏ها را در گوش ما زمزمه کردی و سکوت خسته ثانیه ‏های نبودنت را شکستی.
ای برترین نام!
امروز، روز رقص حراست.
امروز همه آسمانیان به شکرانه برگزیدنت کِل می‏زنند و تمام خاکیان، آسمانی شدنت را پای می‏کوبند. تو هلهله شادباش زمینی؛ تو بیکرانگی معنا، تو ابدیت واژه‏ های شعری. حرا، واژه واژه اشک شد و غزل باران اذان جبرییل را به تماشا نشست. حرا از خویش برآمد و به آسمان شد.
زمین شکافت و خاک ‏های ترک خورده ‏اش، سجدگاهت شد، ای از تبار نور و روشنی! حرا، قندیل روزهای بی خدا را شکست و در نور بارانی نجیب، ثانیه‏ های مقدس را سجده کرد. زمان ایستاد و تو به تلاوت آیه‏ های نور نشستی و خواندی به اذن پروردگارت؛ همان پروردگاری که تو را به زخمه زیباترین آواها نواخت و معراج را برایت تفسیر کرد.
امروز روز تکوین آیه‏ های رسالت است. روز تجلّی رحمت الهی.
باران نور، دستان خسته تاریخ را روشن کرد و طلیعه ایمان بر بلندای انسانیت درخشید.
برترین تجلّی خدا در کسوت آفتاب، معراج را زمزمه کرد و برگزیده شد برای خواندن اولین آیات نور:
«إِقْرَاءَ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِیَ خَلَقَ...»

ساناز احمدی دوستدار