جهل چون مرضی بر جان اعراب افتاده است . بشر از کفر خود می‏سوزد و آسمان از کفر کافر می‏گرید . زمین جولانگاه بدمستی انسان شده است، رنگش رنگ خون است و بویش بوی خون . مرد از نامرد می‏گریزد و مظلوم از ظالم . کویر از وحشی‏ گری بشر عطش دارد و از ناله‏ی نوزادی زبون که به جرم بودن خشک می‏گرید، و مجازات به تدریج مردن در خاک را تاب نمی‏ آورد . شهر، مرکز غارت است . مالی با زور به یغما می‏رود، و کسی فروخته می‏شود، به ناکسی با جور . مرد را به شمشیر می‏شناسند و شمشیر را به خون تازه برتیغه . بزرگ قبیله بزرگ وحشی پروری است که خود رهبر ظلم است و نادانی . نه چیزی می‏داند و نه چیزی به یادگار می‏گذارد، جز عشیره‏ ای خون‏خوار . از بی ‏دینی و خرافه بیداد می‏کند . زمین از چرخه می‏ماند آن لحظه که شمشیر برجگر بی پناهی فرو می‏رود و در زیر تلی در خاک پنهان می‏گردد . مردم همه شاگرد جهل خود هستند و از آن روزی می‏طلبند . همه در یک مکتب تربیت‏ شده‏ اند و آن وحشی‏ گری است و نادانی . حال در این عصر کفر، کسی باید، مردی باید، عاشقی باید، که بی باکانه بر شیطان بتازد و خود سپر آرمان خود شود و به پیش رود .
زمین شاهد جاهلیت‏ حجاز است، ولی چاره‏اش را می‏داند . از بت‏ های سنگی آنان گریزان است و در انتظار فرجی است، تا بساط جهل جاهلان را بر چیند . او خسته نمی‏شود که به دورانی رسیده که روشنایی روزهایش دو چندان شده است و تابش ماه شب ‏هایش موجب شگفتی آسمان شب . قحطی از عرب دور شده است و برکت نازل . بوی دوستی می ‏آید از هر سوی . کسی در مکه است که امین است، محمد امینی که کارگشای خلق است . اوچیزی را می‏داند که دیگران قادر به دانستن آن نیستند . او سرآفرینش را درک کرده است و هنگامی ‏که به آسمان می‏نگرد، در جستجوی خالقی است توانا که جهانی آفریده است، بزرگ و بی همتا . نه ستاره را می‏پرستد، نه سنگ را . نه بت را و نه بت پرست را . او خدای یکتای جهانیان را می ‏پرستد آن هنگام که از کوهی بلند بالا می‏رود و در غاری تنگ و تاریک سجاده‏ی نیایش پهن می‏کند و با خدایش رازها می‏گوید . او محمد امینی است که امانت‏ داری و آوازه ‏اش در شهر به برکت اعتقاد راستینش است . او در غار خدا را می‏خواند و علی به دنبال محمد خواندن او را می‏نگرد و با قلبی روشن همانی می‏کند که محمد، ولی خارج از غار .
قلب پرامید تاریخ به شماره افتاده است و خبر از حادثه ‏ای دارد که قلب بشریت جهل را می‏شکافد و در عوض دانه‏ی گلی می‏کارد سرخ، تا با یقین بتپد و بشری باشد آن‏گونه که خدایش آفریده است . آری، این بار نیز محمد در حرا است، در نیایش خالق که صدایی گرم می‏گوید! بخوان - که او خواندن نمی‏داند - و باز می‏گوید بخوان به نام پروردگارت و محمد می‏داند که او فرستاده ‏ی خدایش است . از آسمان، از عرش آمده است . او روح الامین است و به پاکی و زلالی قلب محمد . چه نورانی است این غار که نور رسالت محمد این‏جاست محمد چگونه شکر این لحظه به جای آورد . این لحظه که سرش را کسی نمی‏داند جز او . او درک می‏کند رسول کیست و معنایش چیست؟ او می‏داند که فرستاده چه کسی است و چه باید بخواند و در آن روشنایی غار با قلبی مطمئن می‏خواند آن‏چه را که جبرئیل گفت: بخوان . او نور رسالت را درک می‏کند، آیات آسمانی را در قلب خود جای می‏دهد و با سینه ‏ای مالامال از عشق خالق به صحنه‏ ی روزگار برمی گردد . او اکنون رسول خدایش است، سخنانش را خدای شنیده است و او نیز پیام خدای را می‏شنود . نه ماه و نه خورشید، هیچ‏  یک به عظمت و شکوه رسالت‏ خداوندی نیست .
روح الامین به محمد چه گفته است که این چنین پای برسنگ و کلوخ کوه می‏کوبد و پایین می ‏آید؟ چه گفته است‏ بخواند که ضربان قلبش را کوه نیز می‏شنود . رنگ رخسار نشان از سرخی عشق دارد و نور نبوت در سیمایش آشکار است و خبر از حب حبیبی دارد . او اکنون ناجی مردان جهل است، ناجی دنیای عظیم که در برابر نگاه او خردترین خرده‏ هاست . و این کوه، شاهد رسالت اوست و بارها صدای مناجات محمد را شنیده است و اکنون نیز صدای روح الامین را در تاریکی تنهای غار می‏ شنود، آری کوه شاهد شهادتین محمد است و اینک راه را برمحمد می‏گشاید، تا از فراز و نشیب سخت آن پایین رود . او محمد را یاری می‏کند که یاور خلق خداست . محمد پیکر خشن کوه را به آنی پشت ‏سر می گذارد، قدم ‏هایش استوارتر شده است و عزمش راسخ ت‏تر . نفس در سینه ‏اش هم‏چون خون است، در قلب و سیمای روحانی ‏اش هنوز محو جمال و جلال جبرئیل است . حال، محمد پیغام به کدامین سوی می‏بری که پیغامت را بفهمند؟ اما این محمد نیست که در کوچه ‏های جهل مکه راه می‏رود، این دیگر رسول خداست و رسول خدا بهتر از همه می‏داند مصلحت را . او به سمت‏ خانه‏ ی خدیجه می‏رود . این راه، راه خانه‏ ی خدیجه است و این آهنگ موزون دق الباب است که خدیجه آن را می‏شناسد و آری اکنون چه کسی جز زن محبوب بهشتی شایسته است که در به روی رسول خدا بگشاید . خدیجه در می‏گشاید و رنگ رخسار محمد را می ‏بیند که نوری بهشتی دارد، نوری آسمانی . صدایش گرم‏تر است و محکم ‏تر سخن می‏گوید و محمد پیام خدایش اطاعت می‏کند و رسالتش را باز می‏گوید برای خدیجه آن‏چه را که دیده است می‏گوید، اعجاز خداوندی را توصیف می‏کند و صفات الهی او را برمی شمارد . خدیجه دست ‏بر سینه می‏گذارد، ضربان قلبش تندتر شده است . شهادتین را می‏گوید و مسلمان می‏شود . همسر نیکو سرشت پیامبر، اولین بانویی است که ایمان می ‏آورد و تسلیم امر خداوند می‏شود . و حال کسی از مردان که نیکوتر است، در سیرت، پیش قدم می‏شود برای مسلمان شدن . اسلام می‏ آورد علی، آن لحظه که رسول خداوند را با چشم خود می‏ بیند نه چشم سر که چشم بصیرت . او درک می‏کندجملات محکم پیامبر خدا را و شهادتین می‏گوید و مسلمان می‏شود . نه تردید دارد و نه ترس، که او در انتظار چنین لحظه‏ ای بوده است، از آن دورانی که در آغوش گرم پیامبر بود و صدای قلب او را می‏شنید که با اطمینان می‏تپد . او نیز به دنبال خالقی بوده و حال او را یافته است و محمد، رسول اوست . علی انوار رسالت را در سیمای محمد می‏ بیند و بی شک مسلمان می‏شود . قریش عرب، پیغام محمد را شنیده ‏اند و دور هم گردآمده، محمد را وسوسه می‏کنند و وعده ‏ها می‏دهند، ولی نه ماه و نه خورشید، هیچ ‏یک به عظمت و شکوه رسالت‏ خداوندی نیست . و حال، خانه‏ی محمد در مکه، تنها خانه ‏ای است که با اسلام نورانی شده است و تنها این سه نفر که در کنار هم می ‏ایستند و خدای جهانیان را می‏ستایند، به رکوع و سجود می‏روند و مدح او را می‏گویند و شکر گزاری می‏کنند . این سه نور بهشتی جهانی را روشن می‏کنند و فخر عقبی هستند بردنیا . محمد ختم رسل است و فرستاده امین پروردگار برای ابلاغ آخرین دین آسمانی . محمد با ندای وحی، پای در راهی گذارد که راه نجات بشریت است و پس از او رسولی نیست . چهارده امام، هادی امت رسول هستند که اولین ایشان علی و آخرین ایشان مهدی زنده و از نظر پنهان است .
«من پیامبر بودم اما هنوز آدم میان آب و گل بود .»

منبع : مجله دیدار آشنا ، شهریور 1382 ، شماره 39

نوشتن دیدگاه