می‏روی و کوچه‏ های مدینه را به دست شیون و غم می‏ سپاری. ابرها، آسمان را پوشانده ‏اند و بغض ‏ها در گلو مچاله مانده ‏اند.
پس از تو، خاکستر بی ‏پدری بر سر یتیمان شهر، آوار می‏شود. ای تکیه ‏گاه استوار ام ابیها! می‏روی و پس از تو، چشمان فاطمه را رودخانه ‏ای همیشه جاری در برمی‏ گیرد. دیگر رایحه سخنانت در جان مسجد و محراب نمی ‏پیچد. دیگر بادها گیسوان عدالتت را بر شانه ‏های زمین نمی ‏گسترند و آفتاب مهربانی ‏ات، پنجره ‏های خسته را نوازش نخواهد کرد.
آن روز که آمدی، نفس در سینه خفاشان حبس شد و آتشکده ‏های ظلم و نفاق، به خاموشی تن دادند. آن روز که جبرئیل، سرود بعثت در گوشَت خواند، بت‏ های عظیم جهل شکسته شد و باران یگانه‏ پرستی، سر و روی جهان را شست‏شو داد و حالا... حالا که می‏روی، ماه چون فانوسی بی‏ جان افتاده است و کوه ‏ها، قرار از کف داده و فرو ریخته‏ اند.
ای پیام ‏آور روشنی! آیینه ‏ها هر روز در نور چهره درخشان تو وضو می‏گیرند. هفت آسمان، شمه ‏ای‏ست از چشمان آبی ‏ات. اگر تو نبودی، شاید تا جهان باقی بود، دخترکان معصوم عرب، مفهوم زیستن را در زیر خروارها خاک، از یاد می‏بردند و هنوز قانون دل‏ های جاهل حجاز، با شمشیر و خون رقم می‏خورد.
امین و روشن ضمیر آمدی و در میان آن همه سیاهی، نوید سپیدی و مهر بودی و اکنون که می‏روی، کبوتران سیاه ‏پوش، آسمان رفتنت را با دلی خونین آکنده ‏اند.
بانوی آب‏ها، سوگ تو را در اشک غوطه ‏ور است و مولای نخل ‏ها، در عزای کوچت افق‏ های تاریک را خیره مانده است. ای فرزند کوه و دریا! بزرگی ‏ات را به فخر برمی‏خیزیم و داغ سترگت را در کوچه‏ های بی‏ کسی به گریه می ‏نشینیم.

معصومه داوود آبادی

نوشتن دیدگاه