ما یتیم شده ایم.
حتی گذشت قرن ها نتوانسته این گرد غمناک یتیمی را از گونه هایمان پاک کند.
میگویند خاک سرد است و فراموش کار؛ اما داغ دل ما که هنوز میجوشد و از چشم هامان سرریز میشود به یادتان.
ما همه فرزندان شما هستیم. درست است که زمان و مکان، فاصله انداخته بین حضورمان؛ اما برای شما که نگاه آسمانی تان عبور میکند از لامکان، دلجویی از فرزندان یتیم، آسان است. ای رسول خدا صلی الله علیه و آله ! ما همه یتیمان شماییم؛ حتی اگر از نسل پاک علی علیه السلام و فاطمه علیه السلام نباشیم، حتی اگر بوی مدینه هم به مشاممان نرسیده باشد، حتی اگر مهمان یک لحظه کعبه هم نباشیم، حتی اگر پایمان را هم از محدوده شهرهامان بیرون نگذاشته باشیم؛ شما پدرمان هستید، جدمان و همه هستیمان.
گفتار و رفتار شما، چراغ راه ما شده است. بی شما، بی فروغ میمانیم و گمشده.
بی شما، بی کس میمانیم و غربت زده.
حالا که شما را به ظاهر از دست داده ایم، احساس یتیمی، تمام لحظه هایمان را عزادار کرده است. حالا که شما را در جوار رحمت ازلی می بینیم، بیشتر احساس نیاز میکنیم به رحمت و مهربانی تان.
تو را به خدا به ما سری بزنید؛ به یتیمانتان، به ما مسلمانان.
سید حسین ذاکرزاده