خانه، خانه خداست، اولین بهانه سلوک، اولین نماز عاشقانه در حریم عشق.
اولین مسجد، اولین میعادگاه، اولین سایه سار... همیشه اولین‏ ها قدری مهم‏تر است.
مسجد اول، یعنی قرار اولِ دل؛ آن جا که گرد هم آمدند اولین عاشقان.
آن جا که قرار قامت‏ های سپیدپوش شد.
مسجد اول، یعنی میعاد، یعنی میعادگاه دسته دسته پرنده‏ های مهاجر و خانگی مدینه که گرد سیمرغ، طواف عشق می‏کنند.
سیمرغ، رخصت ساختن اگر بدهد، هر برگ، هر شاخه، هر تکه چوب، زبان باز می‏کند به شکرانه این که در بنای رفیع عشق و نور سهیم است.
ای رسول نورانی! ببین که برگ‏ های سقف مسجد، چطور دارند تسبیح خدا می‏گویند.
ببین که این ستون بلند، چقدر برای شانه‏ های تو لَه لَه می‏زند؛ تشنه ‏تر از آب!
ببین؛ این محراب دارد با تو دُعا می‏خواند؛ با دست‏هایت.
دیوار به دیوار، داری اولین آرمانْ خانه بشریت را می‏سازی.
خصوصی نیست؛ مثل دیوار بلند قصرهای شاهان.
خصوصی نیست؛ مثل دیر راهبان.
این جا عمومی ‏ترین محله باران است.
این جا ساده‏ ترین کتابت مهربانی است.
این جا دست ‏ها، آسان به هم می‏رسند؛ غنی و فقیر در کنار همند.
این جا بوی وفا می‏دهد؛ بوی سادگی، بوی لحظه‏ های لطیفِ با تو بودن.
دیوارهای کوتاهش، پشت دیوار چین را خم می‏کند.
سقف ساده ‏اش، قندیل‏ های ساسانی را بر سر پادشاهان آوار می‏کند.
محراب غریبش، طاقی می‏زند به وسعت رنگین کمان.
منبر ساده ‏اش، ستون عرش می‏شود و تو می ‏نشینی روی عَرش و از خدا، سبد سبد سیب، برای دل‏ها می‏فرستی.
می‏شناسم این جا را.
هر وقت دلم می‏گیرد و هوای تو می‏کنم، به مسجد می‏روم و زیر گلدسته سبزش می‏ایستم و به لاجورد آسمان فخر می‏کنم.
می‏روم و خودم را گم می‏کنم توی کاشی کاری‏ های محراب.
ناگهان بوی تو می‏ آید؛ بوی محمدی و سیب از خط به خط کتیبه محراب.
دلم بهانه سادگی تو را دارد.
اشک چشم ‏هایم را دریا می‏خواهد.
مرا به سادگی محرابت برسان!
مرا به ستون اول عشق برسان؛ به قبا، به عرش.
مرا به جرعه ‏ای از نور برسان!
دلم تنگ می‏شود برای تو؛ مرا به خدا برسان!
امیر مرزبانش

نوشتن دیدگاه