«بسم اللّه‏ الکلمة المعتصمین؛ به نام خدا که ورد زبان پاکان از معصیت است».
یا اله العالمین! نام والای تو بر قلب روشن ماه و بر زبان شفاف آب، جاری است.
ذکر بلند «یا رب»، در زمزمه روشن مخلوقاتت پیچیده؛ ولی زبان من در لجنزار غیبت و شورزار دروغ آلوده شده و در مرداب هزاران سخن بیهوده، دست و پا می‏زند.
الهی! نام تو والاتر از آن است که بر زبان معصیت ‏کار من جاری شود!
به شکرانه نعمت‏هایت
«أَحْمَدُهُ فَوقَ حَمْدِ الْحامِدینِ؛ ستایش می‏کنم او را فوق ستایش ستایش کنندگان».
پس اگر رحمت بی ‏منت های تو، بر یاخته ‏های تاریک وجودم نور پاشیده است و لطف بی‏ حد و شمارت، در حجم محدود بندگی‏ ام جاری است؛ اکنون که بر عصیان زبانم چشم پوشیده ‏ای و گرمای نام خود را بر آن تابیده‏ای، سزاوار است که برتر از ستایش تمام موجوداتت، تو را ستایش کنم و به شکرانه نعمت خواندنت، سر از سجده بندگی برندارم.
بر من رحم کن؛ یا أَرْحَمَ الرّاحِمِینَ
«أَسئَلُکَ أَنْ تُعِینَنی علی طاعَتِکَ؛ از تو می‏خواهم که مرا در طاعت خود یاری کنی».
رحیما! در اطاعت از خود یاری‏ام کن تا خواسته‏ های حقیر نفس، عنان اختیارم را در پنجه خویش نگیرد و در تاریکی دره معصیت، فرو نیفتم.
و بر من رحم کن یا ارحم الراحمین!
فاطره ذبیح‏زاده