باب الابواب گشایش و فرج، در تسبیح و تحلیل حضرت رحمة للعالمین است. کجا دیده ای سائلی بی آنکه در خانه ای را بزند، از صاحب خانه چیزی را بطلبد؟ شرط ادب و احترام است که آدمی، پیش از ورود به هر حریمی، اذن دخول بگیرد و رخصت بطلبد.
کلید ورود به آستان دعا و نیایش، صلوات بر محبوبترین و نزدیکترین واسطه به خداوند است؛ گویی با تقدیس حضرت رسول اجازه آغاز سخن و گفتگو با حق را میگیری و به بهانه خشنودی آل اللّه، نیاز خویش را بر درگاه کبریا عرضه میداری.
وقتی بر بهترین و مقربترین بندگان در نزد حضرت حق تعالی صلوات میفرستی، گویی انوار خیر و برکت بر تو نازل میشود، تاریکی های گناهانت را میدرد، غبار غریبگی از چهره جانت میزداید، تو را آشنا و محرم آستان دوست میکند و خداوند با نگاه عنایت بر تو می نگرد؛ زیرا تو برای ورود به حریم کبریایی، کلید رمز را میدانستی.
اگرچه ضمن این ابراز آشنایی اولیه با صلوات، حضرت پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله نیز به عنوان شفیع امت، قدم جلو می گذارد و در گره گشایی بر مشکل انسان پیشی میگیرد.
آیا شنیده ای که خداوند، وساطت رسول اللّه صلی الله علیه وآله و اهل بیت مقربش را نپذیرد و خواسته آنها را بی پاسخ بگذارد؟!
پس کسی که با صلوات، دعای خویش را آغاز میکند، به دو هدف رسیده است؛ هم از در آشنایی با حق تعالی سخن گفته و هم مهر و محبت خاندان رسول اللّه را به خود جلب کرده است و مگر میشود در این حال، خواهش آدمی مغفول بماند و ممنوع خوانده شود! پس بر محمد و آل محمد صلوات!
نزهت بادی
متن ادبی «باده ای از صبوح صلوات»
- بازدید: 3038