باب الابواب گشایش و فرج، در تسبیح و تحلیل حضرت رحمة ‏للعالمین است. کجا دیده ‏ای سائلی بی‏ آنکه در خانه ‏ای را بزند، از صاحب ‏خانه چیزی را بطلبد؟ شرط ادب و احترام است که آدمی، پیش از ورود به هر حریمی، اذن دخول بگیرد و رخصت بطلبد.
کلید ورود به آستان دعا و نیایش، صلوات بر محبوب‏ترین و نزدیک‏ترین واسطه به خداوند است؛ گویی با تقدیس حضرت رسول اجازه آغاز سخن و گفت‏گو با حق را می‏گیری و به بهانه خشنودی آل ‏اللّه‏، نیاز خویش را بر درگاه کبریا عرضه می‏داری.
وقتی بر بهترین و مقرب‏ترین بندگان در نزد حضرت حق‏ تعالی صلوات می‏فرستی، گویی انوار خیر و برکت بر تو نازل می‏شود، تاریکی ‏های گناهانت را می‏درد، غبار غریبگی از چهره جانت می‏زداید، تو را آشنا و محرم آستان دوست می‏کند و خداوند با نگاه عنایت بر تو می ‏نگرد؛ زیرا تو برای ورود به حریم کبریایی، کلید رمز را می‏دانستی.
اگرچه ضمن این ابراز آشنایی اولیه با صلوات، حضرت پیامبر اکرم صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله نیز به عنوان شفیع امت، قدم جلو می ‏گذارد و در گره گشایی بر مشکل انسان پیشی می‏گیرد.
آیا شنیده ‏ای که خداوند، وساطت رسول اللّه‏ صلی ‏الله ‏علیه‏ و‏آله و اهل بیت مقربش را نپذیرد و خواسته آنها را بی پاسخ بگذارد؟!
پس کسی که با صلوات، دعای خویش را آغاز می‏کند، به دو هدف رسیده است؛ هم از در آشنایی با حق ‏تعالی سخن گفته و هم مهر و محبت خاندان رسول اللّه‏ را به خود جلب کرده است و مگر می‏شود در این حال، خواهش آدمی مغفول بماند و ممنوع خوانده شود! پس بر محمد و آل محمد صلوات!
نزهت بادی