کودکان نادان طائفند، اينان که پيشاني تو را آماج سنگ هاشان کرده اند. جاهلان عصر ماشين پرستي، چه عامدانه حقيقت را به سخره مي گيرند! اينان اولين کساني نيستند که رسولي را عاجزانه به نيشخند گرفته اند. اما چه دل‌پذير مي وزد از حجاز، خنکاي سايه دشداشه اي که تعقل در حوالي آن پرواز مي کند!
اي معلم! جهان وحشي و خون خوار را جز تو، چه کسي از انزواي جهل، درآورده است؟!
پس چه حقيرانه ناداني مي کنند در برابر مهرباني تو، پيامبر!

اشارات :: مرداد 1387، شماره 111

نوشتن دیدگاه