یا حسین علیه ‏السلام ! ای پسر فاطمه علیه السلام !
میلادت، رؤیای ارغوانی فرشتگان بود؛
آن‏گاه که گل‏ های بهشت، به پاس آمدنت رنگ گرفتند.
مدینه کدام روز را شادمانه ‏تر از این روز به یاد دارد؟
این گهواره‏ ای است که فرشتگان به امانت در خانه علی و فاطمه آورده ‏اند.
نوزادی که خداوند به فاطمه عطا فرموده است تا دین جدّش را زنده کند و به اصلاحِ خلق برخیزد.
نوزادی که به آیین ابراهیم، خود و فرزندانش به مذبحِ عشق خواهند رفت؛ و خداوند آنان را در بهشتِ خودش خواهد پذیرفت، و پاداش شهادت را نصیبشان خواهد کرد.
یا حسین!
اگر وجودِ مقدس تو نبود، کدام جانِ عارفِ شیدایی، شهادت را این‏گونه عاشقانه می‏سرود؟
تو آمدی تا خونت آبروی خاک باشد.
تو آمدی تا آبروی عاشقانه جهان باشی.
تو آمدی تا خاک، به برکتِ خونِ تو، رحمت و «شفا» باشد.
یا حسین!
تو آمدی تا به حُسنِ ازلی‏ات، عطرِ بهشت را در زمین جاری کنی، سلام بر تو باد!

محمدسعید میرزایی

اشارات :: شهریور 1383، شماره 64