اشارات :: مرداد 1387، شماره 111

کيست اين کز لب ديوار من آويخته زلف    ***    تاک وش، شيشه به دست، از همه سو ريخته زلف
کيست اين راز پريشاني من در موهاش    ***    تکيه گاه سر شوريده من بازوهاش
کيست اين عطر غزل مي وزد از پيرهنش    ***    اي صبا مرحمتي کن بشناسان به منش
اين که مي خندد و مي خواند و مي رقصد و مست    ***    مي رود بوي خوش پيرهنش دست به دست
نازپرداز همه نازفروشان زمين    ***    ساقي، اما ز همه تشنه لبان تشنه ترين
نشئه افزاي دل و جان خماران مستي ش    ***    دستگير همه خسته دلان بي‌دستي‌ش
کيست اين سروقدِ تشنه لبِ مشک به دوش؟    ***    اين‌که بي اوست چراغ شب مستان خاموش ؟
اين‌که آتش لب و دريا دل و مشکين کُلَه است؟    ***    کيست اين شب همه شب ماه شب چارده است؟
گره واکردن از آن زلف سيه لازم نيست    ***    حتم دارم که به جز ماه بني هاشم نيست
سعيد بيابانکي

نوشتن دیدگاه