اشارات :: شهریور 1385، شماره 88
دست‏هایش، نیامده بی‏تابی می‏کنند.
از حجاب قنداقه سپیدش، راه به بیرون می‏گشایند و کودکانه در پی دستان دیگری می‏گردند.
آن دستان رشید، به سوی دروازه امیدش هروله می‏کند و پیش از نوازش پدرانه، حلقه دیدگانش به حضور ناخواسته، اشک‏های اندوه، دق‏الباب می‏شود.
این دست‏ها، برای علی علیه‏السلام ، چه می‏گویند که این‏چنین عاشقانه نگاهشان می‏کند؟
این چشمان سیاه شب‏شکن، این نگاه دلربا، غزل‏سرایی چه مصیبتی را می‏کند که مولا، محو تماشا شده و در محفل اُنسش مرثیه‏خوان غربت خویش است؟
به چه فکر می‏کند؟
به سرهایی که بر فراز نیزه‏ها خواهند رفت؟ به دستانی که فدیه شمشیرها خواهند شد؟ به سینه‏های سوخته، به جان‏های تشنه؟ به چه فکر می‏کند؟!
اندوهگین مباش ام‏البنین!
کودک تو سالم است و لبخندهای بهشتی‏اش، بشارت سلامت اوست. پیشانی بلندش، اقبال نیکوی او را نشان می‏دهد. او ماه تمام است؛ ماه شب چهارده، قمر بنی‏هاشم.
مولود آب و آینه، آشنای سیب سرخ بهشتی، دانای راز آب‏ها، بلد راه عاشقی، نام‏دار ایثار و استقامت و جانبازی و صبر و شکیبایی؛ این همه، فرزند توست، ام‏البنین!
می‏دانم که قصیده عاشقانه عباس را تو نیز خواهی خواند و صبورتر از همه مادران شهید، به ایثار او خواهی بالید و کنیزی مادر حسین علیه‏السلام را افتخار خود خواهی دانست.
می‏دانم که شیرزنی، ام‏البنین! میلاد کودکت مبارک!
حورا طوسی

نوشتن دیدگاه