دست رحمت بر سر ساعات عرفه کشیده شده است. عرفه، یک نظام منسجم اشک است؛ گریه‏های پرسوز و سازنده‏ای که اقتدا می‏کنند به عرفه حسین بن علی علیه‏السلام .
همه در جایگاه تمنا، به زاری نشسته‏اند و به پیشینه پر اشتباه خویش تصریح می‏کنند. دورافکنی لباس گناه، فرهنگی از عید واقعی را می‏رویاند. فاصله‏ها بی‏معنا می‏شوند و کِشش‏ها، پررنگ. تقویت تبادلات مهربانی در نگاه امروز، تماشایی است.
عرفه، روزِ پرداخت به محتوا است و دعا، مغز عبادت.
نگاه کن! گلی از بهشت، به وسط دشت ایّام کاشته‏اند و امروز، یعنی شتاب برای بوییدن این گل معطرِ دمِ دست.