متن ادبی «برخیز! بُراق، بی‏قرار توست»

(زمان خواندن: 2 - 4 دقیقه)

آسمان را زیر پایت گستردند و فرش تا عرش را کروبیانِ بال‏افشان، جارو زدند. فلک، بی ‏تاب بود و مدام سینه خویش را صاف می‏کرد.ستاره ‏ها و ملائک، ماه و ابرها و کهکشان‏ها، همه می‏دانستند که دُردانه آفریدگار، رهسپار آسمان‏ هاست.

برخیز و مهیا شو مرد! ... با کفش ‏های روزمرّه و پیراهنِ همیشه؛ نه! ... ردای قربة الی اللّه‏ بر شانه بگیر و با دلی وضو ساخته، در دل شب روان شو.
این شب، تمام قِدْمت زمین است و تمام گذشته و آینده روزگار. چشم‏هایت را بیناتر از همیشه، به هر سو بدوز تا تمام حادثه ‏های رویارویِ امشب را از دیده به دل بسپاری.
«براق»، بی‏قرار توست؛ راهی شو! ای قرار کاینات!
«... تا خدا»
تمام ستاره ‏ها... از قدیم، کائناتِ دیروز و امروز و فردا، ماه و خورشید و کهکشان‏های فراوان، همه از پرواز بلند او رد شدند و پشت سرش بر جای ماندند.
بیت‏ المقدس، بر خاک پای او بوسه زد. نماز معصوم او، محراب قدس را مبارک‏تر کرد. تمام رسولان پیشین، بر قامتِ خاتمیّت او سلام گفتند و به زانوی ادب نشستند.
بهشت و دوزخ، برزخ و دنیا، همه مثل خاطراتی ناچیز، از دیدگان وسیع او گذشت. جبرئیل، دست در دست صاحب‏قرآن، پله ‏های عرش را فرا می‏رفت و تمام هستی را بر او عرضه می‏داشت.
اما حتی بال‏های امین وحی، به انتهای مسیر عروجِ احمد قد نداد و او خسته و ناتوان از ادامه سفر بازماند و رسولِ مهر تنها به سمت خداوند رفت.
«إِلَیَّ إِلَیَّ»
این ملکوت مقرّب، چه درهای بی‏شماری دارد! این همه پلکان و مسیر، این همه بلندا و اوج... ؛ خداوندا تو چقدر رفیع و بالادستی؛ اما همیشه نزدیک و مهربان!
آه که دل‏های زمینی را چقدر حجابِ تو در تو، از ذاتِ اقدس تو دور کرده است!
ولی محمّد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ره‏یافته بود و مأذون.
رب العالمین، او را به خویش فراخوانده و بار داده بود. درهای بارگاه پروردگار، اگر چه فراوان، ولی در مقدم رسالتِ خاتم، لب به خوشامد می‏گشودند و قفل‏ها همه گسسته می‏شد.
طبقات عرش اعلی، در معرض گام‏های محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله، از شوق به لرزه می‏افتادند و گریبان می‏دریدند؛ اما ذات احدیت، از همه مشتاق ‏تر بود و احمد، مشتاق‏ترین.
ندای قدسی، تمام آسمان‏ها را می‏شکافت و به محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله می‏رسید: «إِلَیَّ إِلَیَّ» و او شیفته ‏تر و سر از پا نشناس ‏تر، پیش می‏رفت.
«رحمةً للعالمین»
دل رئوفِ رحمة للعالمین، باز در گرو مهر امت خویش بود. پس در آن لحظات مقرب، در آغوش خداوند آن همه نزدیک، برای امت تا قیامتِ خویش دعا کرد: «رَبَّنا لا تُوءاخِذْنا إِنْ نَسینا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنا إِصْرًا کَما حَمَلْتَهُ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِنا رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَ اعْفُ عَنّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا... ».