از نگاه پیامبر، اندوه می‏چکد. اندوه و غربتِ خانه وحی را مرثیه‏ها نمی‏توانند باز گویند. زمین، مانده است که چگونه ماتم را هجی کند؟ چگونه با مصیبت خو بگیرد؟ هر قرنی که باشد، این غم، معاصر است. هر دوره‏ای که از خاک روی کار بیاید، باز این رنجمویه‏ها، زبان حالِ فراگیر همه است.
با عشق آغاز کرده بود
با عشق، آغاز کرده بود و تمامیِ تعلقاتش را در مسیری روشن خط زده بود. تمامیِ نجابت و پاکدامنی‏اش را برای مرحله‏ای عزیز، کنار گذاشته بود. رسیده بود به تمامی آنچه که خواسته بود. با همه دارایی‏اش، به دوردست‏های روح قناعت کرد. دنیایش، سرشار از بوی بهشت بود و لحظاتش، آکنده از حمایت و وفا.
«خدیجه»، روح بلندی برای درک فضایل خورشید داشت.
محمدکاظم بدرالدین

نوشتن دیدگاه