اینجا، در پیچ هفتم آسمان، ایستاده بر درگاه بهشت، هزار قبیله عاشق از ملائک، انتظار تو را می‏کشند.
عروس نیک‏سرشت مهر گستر!
دامان سپید بخت خویش را از این سرای خاکیان برکش و قدم در محله افلاکیان بگذار؛ زیرا در رویای گمشده هر زنی که در جست‏وجوی نیمه خویش است، آرزوی وصلت با مردی است که شب‏های تو را به عطر سجاده و نسیم دعا، گره خواهد زد و روزهایت را در پیوند با معرفت و خلوص، معنا خواهد بخشید.
اگر هر انسانی با ازدواج، نیمی از دین خویش را کامل می‏کند و ایمان ناقصش را تمامیت می‏بخشد، تو با ازدواجت، دین غربت‏زده اسلام را کمال می‏بخشی و عطر ایمان و یقینت را با ترس و تردید تازه مسلمانان، درهم می‏آمیزی.
از هم‏اینک، دامان صبر و مهر خویش را پذیرای زخم‏خوردگان دل‏سپرده به اسلام کن که خانه تو، مأمن بی‏پناهی‏های رهروان پیامبری است که کوچه‏ها، با سنگ و خاکستر به استقبال او می‏آیند.
نزهت بادی

نوشتن دیدگاه