امام صادق‌(علیه السلام) با يكي از يارانش به نام عجلان نشسته بود. فقيري نزد حضرت آمد و از او كمك خواست. امام برخاست و بسوي زنبيلي كه در خانه بود رفت و مشتي خرما برداشت و به او داد. طولي نكشيد كه فقير ديگري آمد و از حضرت خرما طلب كرد. باز حضرت مقداري خرما به او عطا كرد. نفر سوم وارد شد حضرت به او نيز خرما داد. نفر چهارم وارد شد، حضرت به او كمك نكرد. خطاب به او فرمود: روزي من و تو بدست خداوند است. آنگاه فرمود: اي عجلان! رسول خدا به هرفقيري كه از او چيزي مي‌خواست كمك مي‌كرد تا اينكه روزي زني فرزندش را نزد رسول خدا فرستاد و گفت: اگر پيامبر فرمود چيزي ندارم، بگو: پيراهنت را بده! پيامبر نيز چنين كرد در حالي كه خود به آن پيراهن احتياج داشت. خداوند متعال اين آيه را نازل كرد: «وَلا تَجْعَلْ يدَكَ مَغْلُولةً إلي عُنُقِكَ وَلا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسوراً؛
دستت را به گردنت زنجير مكن و بسيار هم گشاده دست نباش تا حيران و حسرت زده گردي.(سوره‌ي اسراء، آيه‌ي 29)
به اين ترتيب خداوند از پيامبرش خواست كه ميانه‌روي را پيشه كند.

بشارت :: فروردین و اردیبهشت 1383، شماره 40