مرحوم آقای عطاردی قوچانی(ره) وقتی تشریف آوردند نجف اشرف,من مدرسه آقای بروجردی (ره) بودم چون همشهری بودیم آمدند پیش من و حدود چهار ماه مهمان من بودند ,یک کتابی بود برای معاویه علیه الهاویه که ترجمه میکردند و گاهی پیش علامه امینی(ره)میرفتند.
من هم با اینکه قبلا علامه را زیاد زیارت کرده بودم ولی علاقه داشتم به کتابخانه ی ایشان بروم 2 بار با آقای عطاردی رفتم آنجا.
کتابخانه ی بزرگی بود یک میز مخصوص داشتند علامه ی امینی دائماً پشت ان میز مشغول نوشتن بودند.
این را هم عرض کنم ایشان موقع بیماری و وفات در تهران بودند که بعد آوردند ایشان را نجف و از حی السعد تشییع شدند تا حرم مطهر.
یکی از دوستان میگوید من در تهران خدمت ایشان رسیدم برای عیادت دیدم میز کوچکی گذاشته اند و مشغول نوشتن هستند,عرض کردم آقا در بیمارستان هم مینویسید؟فرمودند پاهایم ایراد دارد فکرم که کار میکند چرا ننویسم؟یعنی تا آخرین لحظه مشغول کتابت بودند.
بنده با مرحوم عطاردی رسیدیم خدمت علامه امینی رحمة الله علیه,ایشان قضیه ی عجیبی نقل کردند ,ایشان هروقت حرم مطهر حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام مشرف میشدند عینکش را بر میداشت و مثل ابر بهار گریه میکردند,میفرمودند والله مظلوم تر از امیرالمؤمنین علیه السلام در دنیا نیامده است.
علامه فرمودند یک کتاب خطی بود برای اهل سنت که خیلی از کتابخانه های دنیا رفتم هرچه تفحص کردم پیدا نکردم ,یک شب شب زیارتی مخصوص امیرالمؤمنین علیه السلام بود و من مشرف شدم حرم مطهر داشتم زیارت میخواندم,دیدم یک عرب بیابان نشین که از لباسها و پای کثیفش پیدا بود,آمد ضریح مطهر را گرفت و جوری صحبت میکرد که برای من جلب توجه کرد ,عرض کرد یاعلی(علیه السلام)میدانی من گوسفند ها را در بیابان رها کردم ,نباید فرار کنند ها,من بخاطر زیارت مخصوصه ی شما آمده ام و حاجت های دیگر هم دارم باید بدهی ,شما همه کاره ی پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم و همه کاره ی خدا هستی و بعد از گفتن این حرفها رفت.
علامه میفرمایند زیارت مخصوص دیگری بود دیدم همین آقا آمده است ضریح مطهر را گرفت و عرض کرد یا علی(علیه السلام)ممنونم تمام حاجت های من را دادی -علامه میفرماید من تعجب کردم-گفت شما همه کاره ی خدایی بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم اولین شخصیت عالم هستی,چرا ندهی سخی هستی و بخیل نیستی و من حاجت هایم را گرفتم.
مرحوم علامه امینی می فرمود من منقلب شدم عرض کردم یا امیرالمؤمنین علیه السلام من دارم راجع به شخصیت خود شما کتاب الغدیر را مینویسم ,این کتاب خطی را از شما خواستم چرا بمن مرحمت نمی فرمایید؟
به قدری ناراحت بودم و عقده را ه گلویم را گرفته بود آمدم منزل دیدم نمی توانم شام بخورم ,ناراحت بودم و گفتم یا امیرالمؤمنین(علیه السلام)روحی لک الفدا حاجت آن بیابانی که طهارت نجاستش را تشخیص نمیدهد میدهی و من که کتاب برای شما مینویسم چرا حاجتم که آن کتاب است را نمیدهید؟
میفرمود خیلی متأثر شدم و خوابیدم,در عالم رؤیا خدمت حضرت رسیدم ,حضرت تبسمی نمودند و فرمودند : امینی چرا ناراحتی؟عرض کردم آقاجان شما حاجات یک عرب بیابانی را میدهید ,من که کتاب را برای شخصیت خود حضرت عالی مینویسم و دنبال آن کتاب هستم حاجتم را نمی دهید ,حضرت تبسمی فرمودند:او عوام است اگر حاجتش را ندهم از دین برمیگردد ,اما تو که من را میشناسی...تو هم به حاجتت خواهی رسید ,علامه میگوید این جمله را که حضرت وعده داد من خوشحال شدم و از خواب پریدم.
صبح سفره ی صبحانه را آوردند مستخدمه آمد گفت این خادم همسایه میخواهد خدمت شما برسد,گفتم بفرمایند ,این خانوم همسایه آمد و گفت آقا من پدرم روحانی بوده است و من وارثش هستم ,دیروز موقع خانه تکانی چند کتاب خطی  پیدا کردم که خاک گرفته بود ,چون شما کتابخانه دارید (مکتبة الإمام امیرالمؤمنین علیه السلام) گفتم شاید این کتابها به درد حضرت عالی بخورد,اگر میشود اینها را نگاه کنید ,فرمودند اولین کتابی که برداشتم دیدم همان کتابی است که من در دنیا دارم دنبال آن میگردم.
میفرمودند من این قضیه را در اول همین کتاب نوشتم و وقف کتابخانه کردم که من برای این کتاب چقدر زحمت کشیدم ولی در خانه ی همسایه ی ما بوده است.