Ehlibeyt (a.s)

Zuhuru Beklemenin Gerçeği-4

  Ehl-i beyt (a.s) mektebi mensuplarını vadedilen kurtarıcının zuhuruna inanan diğer insanlardan ayıran özellik -önceden de belirttiğimiz gibi- vadedilenin var oluşudur.

  Vadedilenin var olduğuna inandıktan sonra onu tanımalı, can ve ruhumuzu Allah’ın hüccetinin emrine sunmalı ve böylece de intizar gerçeğine derinlik katmalıyız. Çünkü yüce Allah Resulü (s.a.a), kendi zamanının imamını tanımayan kişinin hayat ve ölümünü  cahilâne hayat ve ölüm olarak tanımlamış ve şöyle buyurmuştur:

  Ölüm hayatın usaresi olduğuna ve herkes yaşadığı şekilde öldüğüne göre, demek ki cahiliyet ölümüyle ölen kimse cahiliyet üzere de yaşamıştır. Çünkü akilâne yaşayan birinin cahilâne ölmesi mümkün değildir. Kur’an-ı Kerim’in ayetleri, akilâne yaşamdan ibaret olan, cahilâne dirim ve ölümden sakınmaktan ibaret olan Müslüman halinde ölmeye önemle vurgu yapmıştır. Bütün peygamberler Müslüman halinde ölmek konusuna dikkat çekmiş ve tavsiyede bulunmuştur. Kur’an-ı Kerim, İbrahim-i Halil’in (a.s) ve Hz. Yakub’un (a.s) kendi çocuklarına şöyle tavsiye ettiklerini nakleder:

  “İbrahim, bunu kendi oğullarına da vasiyet etti, Yakub da öyle: ‘Oğullarım! Allah, sizin için bu dini (İslâm’ı) seçti. Siz de ancak müslümanlar olarak ölün.’ dedi.” [2]

  Yüce Allah da müminlere bunu tavsiye etmiş ve şöyle buyurmuştur:

  Cahilâne ve çağının imamını tanımama gurbetinde yaşamayan ve sonuçta imamını tanıyan kimse, onun “Herkesin kazandığını görüp gözeten kimdir?”[4] gerçeğinin mazharı olduğunu ve alemin bütün işlerinin yetkisinin Allah’ın iznine bağlı olarak onun elinde olduğunu anlar. İşte bu marifet ışığında da cahilâne hayat ve memattan kurtulup makul hayata ve Müslüman halinde ölüme ulaşır ve yaşamı boyunca o hazretin (a.f) gerçek bekleyenlerinden olur.

  Önceden de açıkladığımız gerçeği bir kez daha hatırlatmakta fayda var: İnsanlar, her dönemde yaşayan Allah’ın halifesini ve asrın imamını tanımak zorundadırlar. Ancak sözü edilen tanıma ile kastedilen şey, sadece kim olduğunu, kimin soyundan olduğunu ve de yaşam tarihini bilmek ve tanımak değildir. İmamın ismini, ailesini ve hayat tarihini bilen kimse, hayat bahşeden “imam marifeti” gerçeğine ulaştığını, cahilâne dirim ve ölümden kurtulduğunu zannetmesin. Ancak imamı tanımak, velayetine inanmak, imamın gerçek şahsiyetini anlamak ve imama itaat etmek makul hayatı temin eder. Yoksa Sakifeden doğan hakimler, Şam tağutları, Kerbela’da insanlığı katledenler, eli kanlı Mervanî ve Abbasî yöneticileri... dönemlerinin imamlarının yüzeysel boyutlarını başkalarına nisbetle daha iyi ve daha çok tanıyorlardı.

  İbadetlerin en yücesi ve en üstünü olan gerçek anlamıyla intizar ümit ile uyumlu ve boş arzudan ise uzaktır. Kur’an-ı Kerim ümidi teyit ederken boş arzuyu/kuruntuyu hurafe görmekte ve şöyle buyurmaktadır:

  Ayetin özgün halinde kullanılan “emani” ifadesi, olgunlaşmamış ve dayanaklarından kopuk ham arzu anlamınadır. Ümit ise derilmesi kabil olgun bir meyvedir. Bir annenin kendi bebeğinin büyümesini ve gelişmesini beklemesi gibidir. İşte böyle bir kimse, bu ümidine dayalı olarak bebeğin emzirilmesinde, bakımında ve gerekli kontrollerinin yapılmasında asla ihmal etmez. Bağcının durumu da buna benzer. Fidanlarının büyüyüp gelişeceğine ümitvar olan bir bağcı, dikktiği fidanların sulanmasında ve bakımının yapılması  hususunda ihmal etmeyecektir. Yüce Allah Resulü (s.a.a) bir buyruğunda bu iki örneğe temas ederek şöyle buyurmuştur:

  “Arzu ümmetim için bir rahmettir. Eğer arzu olmasaydı, hiçbir anne bebeğini emzirmez ve hiçbir bağcı bir fidan dikmezdi.” 

 [1] Usul-u Kafî, c: 2, s: 21

• Önceki
• Sonraki