Ehlibeyt (a.s)

Peygamberin Kardeşi Ali

Resulullah efendimiz (s.a.a) İslâm toplumunun tohumunu ekmeye başlayınca toplumun bireyleri arasındaki ilişkiler bağının daha sağlam olmasını istedi. Bu amaçla Müslümanlar arasında açık ve belirgin bir şekilde kardeşlik uygulamasını başlattı. Şirkten beri İslâm dininin temel prensiplerinden birinin kökleşmesini hedefledi.

Bu İslâm davetinin hem gizlilik aşamasında hem de açıklık aşamasında gerektirdiği bir uygulamaydı. İlk kardeşlik uygulaması, hicretten önce Mekke'de gerçekleştirilmişti. O sırada Peygamber'imiz (s.a.a) muhacirlerle ensarı kardeş ilân etmişti. Kardeşlik uygulamasını irdelediğimiz zaman, Peygamberimizin (s.a.a) şekli şekle ve örneği örneğe eklemlediğini görürüz.[1] Çünkü kardeşlik uygulaması, İslâmî davet sürecinde pratik anlam ve kanıtsallıkları olan geniş bir stratejik uygulamaydı.

Kardeşlik köprüsünden geçilerek Müslümanlar arasındaki ilişkiler pekiştirildi. Bu sayede fikirlerin olgunlaşması ve üretkenliğin ve verimliliğin olağan üstü düzeyde artması sağlandı.

Rivayet edilir ki, Peygamber'imiz (s.a.a) ashabı arasında kardeşlik uygulamasını başlatınca, Ebu Bekir ile Ömer'i ve Osman ile Abdurrahman b. Avf'ı kardeş ilân etti. Ali b. Ebu Talib ile bunlardan birini kardeş yapmadı.[2]

Bunun üzerine Ali (a.s) dedi ki: "Ya Resulallah! Beni dışarıda bırakarak gerçekleştirdiğin uygulamayı görünce ruhumun bedenimden ayrıldığını ve belimin takatsiz kesildiğini hissettim. Eğer bana öfkelendiğin için bunu yaptıysan, hoşnutluk ve saygınlık senindir."

Resulullah (s.a.a) dedi ki:
"Beni hak üzere peygamber olarak gönderen Allah'a yemin ederim ki, seni kendime ayırdım. Musa için Harun ne idiyse, benim için sen osun. Şu kadarı var ki, benden sonra peygamber gelmeyecektir. Sen benim kardeşim ve mirasçımsın."

Ali (a.s) dedi ki: "Senden sonra neyin mirasçısı olacağım?"

Buyurdu ki: "Benden önceki peygamberler neyi miras bıraktıysalar; rablerinin kitabını ve peygamberlerinin sünnetini... Sen cennetteki kasrımda benimle beraber olacaksın.[3]

İkinci kardeşlik uygulaması da hicretten birkaç ay sonra Medine'de gerçekleştirildi.[4]

[1]- Kifayet'ut-Talib, Hafız el-Gencî, 194

[2]- el-Fusûl'ül-Mühimme, İbn-i Sabbağ el-Malikî, 38; el-Gadîr, Allame Eminî, 3 / 112

[3]- Ahmed b. Hanbel, Menakıb-u Ali (a.s); Tarih-u Dimaşk, İbn-i Asakir, 6 / 201; Kenz'ül-Ummal, el-Muttaki el-Hindî, 5 / 40; Keşf'ul-Gumme, 1 / 326

[4]- Kifayet'ut-Talib, el-Gencî 82; Tezkiret'ül-Havass, 14; el-Fusûl'ül-Mühimme, 38

• Önceki
• Sonraki