2 «ما يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلاَّ اسْتَمَعُوهُ وَ هُمْ يَلْعَبُونَ»

ترجمه  :
2. نمى‌آيد آن‌ها را از ذكر، از پروردگار آن‌ها تازه به تازه مگر آنكه استماع مى‌كنند نه براى ياد آورى و پند و اندرز بلكه ملعبه و استهزا مى‌كنند.
 
تفسير :
[در بى‌اعتنايى به فرمايش‌هاى اوليا وعلما وسياهى قلب]
(ما يَأْتِيهِمْ) «ما» نافيه است.
(مِنْ ذِكْرٍ) براى تذكّر و پند و تنبّه و به خودآمدن.
(مِنْ رَبِّهِمْ) آيات شريفه قرآن و مواعظ الهى و فرمايشات نبىّ اكرم و ائمه هدى  : و دُعات دين.
(مُحْدَثٍ) يكى بعد از ديگرى از سُوَر قرآنى و آيات شريفه آن در ظرف بيست و سه سال، و مواعظى از حضرت رسالت و ائمه اطهار : و علماى اعلام و وُعّاظ محترم مى‌آيند و مى‌نشينند و استماع مى‌كنند، لكن خردلى در قلوب آن‌ها اثر نمى‌كند؛ زيرا قلب كه سياه شد ديگر نور ايمان در آن تابش ندارد، بلكه مزيد بر كفر و فسق آن‌ها مى‌شود، چنانچه مى‌فرمايد: (وَ إِذا ما أُنْزِلَتْ سُورَةٌ فَمِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ أَيُّكُمْ زادَتْهُ هذِهِ إِيماناً فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا فَزادَتْهُمْ إِيماناً وَ هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ * وَ أَمَّا الَّذِينَ فِى قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَتْهُمْ رِجْساً إِلَى رِجْسِهِمْ وَ ماتُوا وَ هُمْ كافِرُونَ) (1) .
   (إِلاَّ اسْتَمَعُوهُ وَ هُمْ يَلْعَبُونَ)؛ سخريّه و استهزا مى‌كنند و ملعبه خود قرار مى‌دهند.
 
تنبيه :
مشاهده كنيد بسيارى از جامعه امروز كه با احكام الهيه و فرايض دينيه چه مى‌كنند و علماى دين را و اهل ايمان را مسخره مى‌كنند و استهزا مى‌كنند.

____________________________________________________

  1.  و چون سوره‌اى نازل شود، از ميان آنان كسى است كه مى‌گويد: «اين سوره ايمان كداميك از شما را افزود؟» اما كسانى كه ايمان آورده‌اند، بر ايمانشان مى‌افزايد و آنان شادمانىمى‌كنند. اما كسانى كه در دل‌هايشان بيمارى است، پليدى بر پليديشان افزود و در حال كفردر مى‌گذرند. سوره توبه : آيات 124 ـ 125.