در جمله معروف حضرت به شريح قاضى «تو در جايگاهى قرار گرفته‏اى كه نبى يا وصى و يا شقى جاى دارند»[1] حساسيت قضاوت نشان داده مى‏ شود و مى ‏فهماند قضات عادل و جامع‏الشرايط، در مكان نبى و وصى قرار دارند. در عهدنامه معروف مى‏ فرمايد:
«قاضى را از نظر منزلت و مقام آن قدر بالا ببر كه هيچ كدام از ياران نزديكت، به نفوذ در او طمع نكند و از توطئه اين گونه افراد نزد تو، در امان باشد و بداند موقعيتش از او بالاتر نيست كه بخواهد از او شكايتى بكند».[2]
شأن و عظمت قاضى، همسنگ منزلت والى و حاكم است و قضاوت از مناصب جليله الهى است كه از آنِ خداست كه به رسول حق تفويض شده است و رسول(ص) به اميرالمؤمنين و ائمه اطهار و آنها هم به علماى جامع‏ الشرايط واگذار كرده ‏اند. شأنى است كه جز با حكومت تجلى نمى‏ يابد و از شؤون اصلى ولايت است و آن قدر با حكومت عجين است كه گويا يكى هستند. در مقبوله عمر بن‏حنظله‏[3] و مشهوره ابى‏خديجه،[4] حاكم و قاضى مترادف ‏اند، لذا اهداف حاكم و قاضى و حكومت و قضاوت، يكى است.

***********************************************************************************************

[1]. وسائل، ج‏18، باب 3، از ابواب صفات قاضى، ح‏4.
[2]. نهج‏البلاغه، نامه 53، بخش 70، صبحى الصالح.
[3]. وسائل الشيعه، باب 9، از ابواب صفات قاضى، ح‏1.
[4]. همان، باب 1، از ابواب صفات قاضى، ح‏5.