امیر اسحاق استرآبادی می گوید: «من در راه مکه از قافله جا مانده و در بیابان سرگردان و حیران گردیدم به حدّی که از زنده بودن خود مأیوس شدم.
پس مانند محتضر بر پشت خوابیدم و شروع کردم در خواندن شهادت که ناگاه مولای ما و مولای عالمیان و خلیفه خداوند بر تمام مردم، حضرت صاحب الزّمان (علیه السلام) را در بالای سر خود دیدم.
ایشان فرمود: «ای اسحاق! برخیز».
پس برخاستم. حضرت مرا که تشنه بودم، سیراب نمود و مرا به همراه خود سوار مرکب نمود.
پس من شروع کردم در خواندن این حزر و حضرت آن را اصلاح می کرد تا آنکه تمام شد، ناگهان خود را در سرزمین ابطح دیدم. پس از مرکب فرود آمدم و آن حضرت غایب شد و قافله ما بعد از نُه روز، به آنجا رسید.
بین اهل مکه مشهور شد که من به طیّ الارض آمده ام. پس من خود را بعد از ادای مناسک حجّ پنهان نمودم» (1).

پاورقی :
 (1) بحار الانوار.