زمین با گردش خود، رسیده است به کتاب امامت؛ فصل ششم، سطرهای اندوه مدینه. روزگاری بود که آن سوتر از ستیز بیهوده بنی ‏امیه و بنی ‏عباس، تنها فاتح میدان‏ های فضیلت، صادق آل رسول صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏ آله بود که در امنیتی مغتنم، تشنگان معارف را سیراب می‏کرد. امروز اما از این ماتم جانکاه، در سینه‏ های منبر و قلب کرسی تدریس، خاکستر خاکستر حسرت می‏روید. آه! پرفریب‏ تر از منصور، شیطانی نیست که زهر خود را چنین بریزد و لعنت‏ های همیشه را برای خود گرد آورد. تاریخ، ارجمندتر از مکتب صادق علیه ‏السلام سراغ نداشت. ستارگان فقاهت، تفسیر، کلام و طب، تابندگی خویش را مدیون ششمین پیشگام روشنگری‏ اند.
سرمایه امروز بقیع، اشک است و اشک. مدینه، جهان را از شیون اکنون خود پر کرده است. امروز بقیع در لباس سوگ، چکیده اشک‏های غربت شیعیان است و دانش، بحارالانوار اشکی است که به تمامی برگ ‏های زرین احادیث، تسلیت می‏گوید.

اشارات :: آبان 1385، شماره 90
محمدکاظم بدرالدین

نوشتن دیدگاه