دیوار منظّم دقایق ویران شده است. هوای شهر به شدّت میتپد. با این زمستان جهنده در استخوان های مدینه چه باید کرد؟ آسمانِ نازک، سر بر کرانه های بارانی خویش گذاشته است. چگونه دست بر یالهای گرفته زمان بکشیم؟ بغضهای محکم آماده انفجارند. بایست! ای شب محزون! ای دم گرفته خیس! جنازه عشق در تابوت است. ستونهای تاول زده ایمان میلرزد جایی میخواهم که دست در حلقه اندوه خویش بزنم. بوی هجران و درد می آید. کبوتری مکدّر بر شانه های گداخته بقیع سر گذاشته است.
بر خاک داغ، پیکر باران شنیدنی دست!
خداحافظ ای هوای ویران! خداحافظ ای مزار پیامبر! دیگر بر منابر تنهایت کتابی نخواهم گشود. دیگر بر مدار کوچه های فقیرت کوله بر دوش نخواهم چرخید. دیگر حلقه ای بر مدار کوچه های فقیرت کوله بر دوش نخواهم چرخید. دیگر حلقه ای بر درگاه مدرسه هایت نخواهم کوفت. خداحافظ ای طعم غلیظ تنهایی و صبر!
شب گستاخ، دامن قهر خویش را برچیده است. صبح با بغضی در گلو از راه میرسد. آسمان رجز میخواند. آفتاب بر پیکر ساقه ها، دیوانه وار می پیچد و خلقت، سر در گریبان سوگوار خوش فرو برده است. خورشید، یک بار دیگر غروب خواهد کرد. غروبی طاقت ستیز خورشید، یک بار دیگر از پلّکان اندوه زمین بالا خواهد رفت و در آن سوی ستاره ها بر اهالی آسمان فرود خواهد آمد. خورشید در حوالی بی چون خویش خواهد درخشید. شب گستاخ، دامن قهر خویش را برچیده است. آغاز بارانهای جهان نزدیک میشود. شیون سپیده دم، در گوش تا گوش خاک میغلتد. باد نعره میکشد و دشت بر مزار خزانی خویش، مادرانه میمیرد. خورشید، یک بار دیگر غروب کرده است ـ غروبی طاقت ستیز ـ با این زمستان جهنده در استخوانهای مدینه چه باید کرد؟!
حسین هدایتی