بدانکه زنان را بى ضرورتى و عذرى موى سر را تراشیدن حرام است و مردان را یکى از دو چیز سنت است یا آنکه موى سر را بتراشند واین بهتر است یا آنکه موى سررا بگذارند و تربیت کنند بآنکه بشویند و شانه کنند و موى سر را دو حصه کنند که در میان سرته مو ظاهر شود و چون در اول اسلام تراشیدن عیب عظیم بود در میان عرب پیغمبر وامام نباید کارى بکنند که در نظرها قبیح بنماید حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم موى سر را بقدر چهار انگشت مى گذاشتند و در حج و عمره میتراشیدند.
در حدیث معتبر از حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم منقول است که هرکه موى سر را بلند بگذارد نیکو رعایت و تربیتش بکنند یا آنکه از ته ببرند و بلند نگذارند و در چندین حدیث وارد شده است که از حضرت صادق علیه السلام پرسیدند که آیا حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم موى سر را دو حصه مى کردند و میانش را میشکافتند فرمود که آنحضرت مو را بحدى بلند نمیگذاشتند که احتیاج باین بشود بلکه آنقدر مى گذاشتند که به نرمه گوش میرسید و هیچ یک از پیغمبران موى سر نگاه نمیداشتند.
در حدیث دیگر فرمود که هر که موى سر را بلند بگذارد ومیانش را نگشاید حق تعالى در قیامت بپاره از آتش بگشاید.
در حدیث وارد شده است که حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم نهى فرمود از آنکه زنى بحد بلوغ رسیده باشد بروش مردان جمیع موهاى سر را در پیش سر یا در میان سر یا در اطراف سر گره بزند و نیاویزد.
در حدیث دیگر منقول است که حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم نهى فرمود از کاکل گذاشتن و مو را در پیش سر گره زدن ونقش ‍ خضاب کردن و فرمود که زنان بنى اسرائیل هلاک شدند بسبب آنکه موى سر را در پیش سر گره میزدند و نقش خضاب میکردند و محتمل است که مراد از نقش خضاب آن باشد که متعارفست در میان زنان عرب که سوزن بدست و بدن میزنند و سرمه و غیر آن در آن میریزند که رنگش میماند و احتمال دارد که نفشهاى حنا را هم شامل باشد.
در حدیث دیگر منقول است که از حضرت صادق علیه السلام پرسیدند از زنى که موى بالاى پیشانى رامیبرد یا مى کند و موهاى رو را مى کند براى زینت یا آنکه گیس خود را با گیس دیگرى میبافد فرمود که باکى نیست .
در حدیث دیگر فرمود که اگر با پشم یاموى حیوانات یا موى همان زن ببافد باکى نیست اما با موى زن دیگر نبافند وموى زن دیگر را با موى خود پیوند نکنند و بدانکه اگر با موى حیوانى پیوند کرده باشند که گوشتش حرام باشد در حال نماز میباید با او نباشد که در آن نماز کردن جایز نیست مگر آنکه از پشم و موئى باشد که پیش مذکور شد که نماز در آن میتوان کرد.