متن ادبی «آئینه رضایت مندی»

(زمان خواندن: 2 - 3 دقیقه)

بشارت باد!
ای آسمان، ای زمین، ای مدینه، ای توس! بشارت باد.
می‏ آید از سمت بهشت جاودان، عطر ولایت.
می‏ آید از سوی عمق کهکشان، نور امامت.
می‏ آید از ژرفای آبیِ عطوفت!
می‏ آید از کانون نورانی عصمت!
می‏ آید از محراب عرفانی مشرق؛ آکنده از عطر تبسّم ‏های طاها!
شور دعا، پیچیده در عطر صدایش، نور بقا پاشیده بر مَهد صفایش، بس که رضایت، در نگاهش خانه کرده! نامیده حق ـ الحق چه زیبا هم ـ رضایش! آکنده از عطر پیمبر صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله ‏وسلم ، بوی مکه، سرشار از عطر علی علیه ‏السلام ، انوار کعبه، لبریز از یاد خدیجه علیه السلام ، عطر زهرا علیه السلام همراه با عشق حسن علیه‏ السلام ، شور حسینی علیه‏ السلام .
می‏ آید او غرق دعای سبز سجاد علیه‏ السلام ! می ‏آید او غرقِ شهودِ علم باقر!
می‏ آید او مثل شگفتی ‏ها، کنار حِلم صادق علیه‏ السلام ، می‏ آید او سرشارِ غربت‏های بابا.
می‏ آید او آکنده از بغض فرو خورده ز سختی‏ های کاظم علیه‏ السلام !
... او می‏ آید، تا سرزمین گل و بلبل را، بهاری جاودانه باشد و از عظمت نامش، «ایران» به خود ببالد!
گویی او سهم ایران از بهشت اولیاء الله است.
می‏ آید، تا عاشقان ولایت را پناه‏گاهی از نور و امید باشد و ناممکن‏ های روزگار را نام مشکل گشایش، ممکن سازد.
می‏ آید، تا سینه‏ های سوخته از غربت و دل‏های خسته از ستم را نهایت آرزو باشد. می‏ آید، تا تمام غریبان جهان را، در تمام غربت‏ ها، «امام غریبان» باشد.
می‏ آید؛ از سمت مشرقی‏ ترین طلوعِ نور؛ تا مصداق کاملی برای عظمتِ عشق باشد؛ عظمت نور، عظمت ولایت، عظمت عطر ناب «محمّدی» صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم .
می‏ آید، تا به قامت آسمانی‏ اش، جنّ و اِنس، از «مدینه تا توس»، تواضع کنند و شیفتگان امامت و ولایت، ناباورانه مقدمش را در «ایران» گرامی بدارند.
ـ می‏ آید، تا عطرناب «محمّدی» صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله‏ وسلم را با کلام عطرآگین «مرتضوی»اش بیامیزد و تا آن سوی ماوراء النهر را با عطر حضورش بیاراید!
می ‏آید، تا در شمالی‏ ترین نقطه اسلام، قله‏ های رفیع «معرفت» را بنا سازد و «عرفان خراسان»، گوی سبقت از دل تاریخ بِرُباید.
می‏ آید، تا در دل‏ها، عشق ولایت علوی علیه‏ السلام ریشه کند و از یُمنِ حضور سبزش، زمان و مکان از تیرگی جامه‏ ها و اندیشه‏ ها و نگاه‏ های «بنی العباس»، رهایی یابد.
می‏ آید، تا اهالی «نیشابور»، برای اولین بار و آخرین بار، تبلور بهارانه «امامت» را به چشم ببینند!
می‏ آید، تا خراسان، حرم امنِ آهوان باشد و بی‏ پناهان خسته از روزگار، به حریمِ امن «رضوی علیه‏ السلام »، پناه ببرند.