اشارات :: آذر 1386، شماره 103
به باغ بى‏نشاطشان نخواهم رفت و از انگورهاى رازقى نخواهم چيد.
آه باران، اى بخشايش مهربان! تو براى درمان تشنگى ما آمده بودى و زمين اين‏چنين تو را زخمى و دردآلود، در تن سياه خود پنهان كرد.
غمى از اين وسيع‏تر كه اين‏گونه كوتاه مى‏مانى و خاموش مى‏شوى؟!
اى جواب معماهاى حل نشده! برگرد و گره‏هاى كور را با دستان نورانى‏ات باز كن. عزم پرواز دارى؟
پرنده دلتنگ! تا بال بگشايى، زمين در قفس نادانى‏اش غرق مى‏شود. اما برو؛ اينجا هر چه چراغ را مى‏شكنند و هر چه شمع را خاموش مى‏كنند و نغمه‏هاى آزادگى را سنگ مى‏زنند.
روحت چه مشتاق، عروج مى‏كند و
«غمى چو كوه به جانم فرود مى‏آمد     غمى كه آتش آن مغز استخوان مى‏خورد».

نوشتن دیدگاه