اشارات :: آذر 1385، شماره 91
حورا طوسی
جوان بود و جوانه امامتش، بهاری‏ترین تصویر روزگار، مولایی که در کودکی، اعجاز امامت را به تصویر کشید و بالیدن بی‏وقفه‏اش، خار چشم دشمنان شد.
چنان عطر و بوی آسمان داشت که زمین، مدهوش تماشایش بود.
چشمه چشمه حکمت و الهام از سینه‏اش می‏جوشیدو هر چه ناپاکی را در زلال عصمتش می‏شست.
مناظره‏های جاهلان را عالمانه پاسخ می‏داد و سد انحرافی معتزله‏ها را به پایداری می‏شکست.
نقشه‏های دقیق مأمون را نقش بر آب و کاخ پوشالی اعتبارش را بر سرش خراب می‏کرد.
مأمون، سنگ بر سنگ کینه می‏نهاد و معتصم، آتش بر آتش انتقام.
حادثه‏ای در راه بود.
حلقه
محرم خانه بود و نامحرم اسرار.
از اهالی خورشید نبود؛ با نور غریبه بود. می‏خواست حلقه اتصال توطئه‏ای شوم شود. در دستانش گدازه‏های آتش زبانه می‏کشید، وقتی زهر را به جان آسمان می‏ریخت.
تسلی
سالیانی است کاظمین، غنچه جوان ولایت را میهمان است و ما با حلقه حلقه اشک‏های چشم‏مان، دل‏هامان را به ولایتش پیوند می‏دهیم.
حال که مجال رفتن به کاظمین نداریم، در دیاری نزدیک‏تر، به پابوس پیشوای هشتم می‏رویم؛ غریبی در دیاری آشنا.
آقا سیاه‏پوش و عزادار، به تسلی آمده‏ایم با همه کبوترانه‏های نوحه و ندبه.
سلام بر شما و بر فرزندان و خاندان بزرگوارتان.
السلام علیک یا علی بن موسی الرضا علیه‏السلام ! السلام علیک یا محمد بن علی الجواد!

نوشتن دیدگاه