مقاله ها

اشارات :: دی 1385، شماره 92
نزهت بادی
علی جان!
شریک زندگی‏ ام، شریک دینم و شریک عشقم!
زهرایت آمده است تا دستانش را وقف نوازش روح زخمی‏ات کند تا آثار رنج‏ های زندگی از خاطرات محو شود.
او از طرف خدا آمده است تا در تنهایی‏ های مردانه‏ ات، با تو هم گریه شود.
مگر نه آنکه فرموده‏ اند «جهاد زن، خوب همسرداری است».
زهرای تو، نیت خیر کرده است تا در این جهاد الهی، توفیق شهادت بیابد و نزد خدای عشق رو سپید شود.
او هرگز از تو چیزی نخواهد خواست که تو را به سختی بیندازد و یا از توانت فراتر باشد تا فاطمه ‏ات علیهاالسلام هست، اجازه نخواهد داد که شانه ‏های مهربانت از اندوه بلرزد و چشمان نازنینت به اشک، تر شود.
زهرا علیهاالسلام در کنارت می‏ماند، تا وقتی که تازیانه‏ ها میان دست او و تو فاصله بیندازد.

نوشتن دیدگاه