اشارات :: دی 1384، شماره 80
قنبرعلی تابش
مسلم ابن عقیل، سبزترین قاصد بهار است در سردترین خزان کوفه.
او با شکوفه‏ هایی از گلستان فضیلت و کرامت آمده بود که کوفه را گلستان کند.
کوفه اما اسیر زمستان بود.
کوفه از بهار بویی نبرده بود. کوفه در به روی بهار بست و به سرخ‏ترین شقایق علوی، «نه» گفت.
کوفیان، صدای پای سبزترین سپیدار را در کوچه ‏های خویش نشنیدند؛ سپیداری که پنجره در پنجره، آنان را به مهمانی سرخ‏ترین آفتاب فرا می‏خواند، سپیداری که کوچه به کوچه از طراوت و بهار حکایت می‏کرد.
مسلم، مرغ باغ ملکوت بود؛ اما کوفه، خیابان در خیابان، عالم خاک.
مسلم آمده بود که به کوفه فرصت برخاستن از خاک را بدهد.
مسلم آمده بود که کوچه ‏های کوفه را با دریچه‏های افلاک پیوند دهد.
کوفه، اما این روشن‏ ترین فرصت را هم سوزاند.
کوفه، هیچ‏وقت قدر چراغ را ندانسته است.
شب‏های کوفه، همیشه بی‏ستاره بوده است.
جای ستاره‏ های کوفه، همیشه نه در افق، که چاه بوده است.
چاه‏ های کوفه پر از ستاره است.
مسلم آن روز، تنها در کوچه ‏های کوفه گشت و گشت و سرانجام، غریبانه سر به دار و دشنه سپرد و رسم وفا و مروت را از خویش به یادگار نهاد.
سلام به روح پاک مسلم!
سلام به دو کودک یتیم و شهیدش!

نوشتن دیدگاه