اشارات :: بهمن 1381، شماره 45
خدیجه پنجی
آهسته‏تر، قدم بردار ای مرد!
در «من» جز اشباح نامهربان، چیز دیگری نخواهی یافت، به خدا که من، ساکنانم را بهتر از هر کسی می‏شناسم؛ چرا که یک عمر، سست عهدی‏شان را به تماشا نشسته‏ام. از چه رو می‏شتابی و به جستجوی چه می‏آیی؟ بایست! که از همان فاصله هم می‏توانی بوی فریب و ریا را حس کنی. آن متاعِ گران بهایی را که تو خواهانش هستی، در من نخواهی یافت؛ که در دکّان‏های من، غیر از دروغ و نیرنگ، متاع دیگری معامله نمی‏شود. برگرد! من میزبان خوبی نیستم؛ از هر که بپرسی، کوفه را می‏شناسد. اهالی نامهربانم، مرا شهره‏ی آفاق کرده‏اند. برگرد! که این پیران، همان جوانان دیروزند و هنوز، همان خون، در رگ‏هایشان جاری است. هنوز، از کوچه کوچه‏ی من، حضور آسمانیِ «امیر لا فتی» می‏وزد و در سکوت نخلستان‏هایم، طنین غربت و اندوه «علی علیه‏السلام » جاری است. برگرد! که من هرگز جای امنی نبوده و نیستم؛ «کوفه»، همیشه خطرناک بوده!
میهمانِ غریب من! باور کن در سایه‏ی هیچ یک از دیوارهایم نمی‏توانی بیاسایی؛ که خشتْ خشتِ این دیوارها و خانه‏ها، چون ساکنانشان، سست نهادند. باور کن، هرگز نمی‏توانی با اطمینان، بر خاکم، قدم برداری؛ که این سرزمین، لبریز از سایه‏های شومی است که تنها در ازای چند دینار، وجدان خود را می‏فروشند.
برگرد، مسلم! که این راه را بازگشتی نیست. «کوفه» هیچ وقت، میزبان خوب و مهربانی نبوده!

نوشتن دیدگاه